پرسش و پاسخ روحیه برای کنکور

سلام به نظر شما خانوادم میتونن منو به خاطر اینکه دانشگاه نرفتم سرزنش کنن؟ من فرزند آخرم و تنها فرزندی که دانشگاه نرفته و بیکاره هر روز دارم سرزنش میشم، تمام حقوق فردی منو سر این قضیه زیر پا میذارن و میگن حق اعتراض نداری.
بهم میگن مایه ننگ خانواده. شاید بپرسید چرا دانشگاه نرفتم؟ بذارید از اول اولش بگم. من تا ۱۸ سالگی تنها کاری که کردم درس خوندن بود. جز درس خوندن تجربه دیگه ای نداشتم. ازشون خواستم منو ببرن کلاس والیبال ثبت نام کنن اما به جاش منو فرستادن کلاس زبان، من از زبان انگلیسی متنفرم و همشم به خاطر اینه به اجبار خانوادم رفتم کلاس.
کلی آموزشگاه عوض کردم و در نهایت مدرکشم نگرفتم و زدم بیرون. بهم گفتن باید بری تجربی، باید دکتر بشی باید مایه افتخار باشی. رفتم تجربی ولی من از مرور کردن زیست متنفرم هرفصل‌ رو یکبار بیشتر نخوندم، از تست های دینامیک و نوسان حالم به هم میخوره، مشتق رو هیچوقت نفهمیدم و نخواهم فهمید.
تنها درسی که عاشقش بودم و هستم شیمیه. اما عشق به شیمی برای کنکور تجربی و دکتر شدن کافی نبود! من نمیتونستم روزی ۱۰ ۱۲ ساعت بشینم و درس بخونم حوصلم سر می‌رفت، من حوصله نداشتم سرکلاس بشینم و معلم درسو ۵ بار توضیح بده بلکه بچه هایی که متوجه نشدن متوجه بشن و یاد بگیرن همون بار اول برای من بس بود پس بقیه کلاسو میخوابیدم.
با وجود همه اینا معدلم بالا بود و شاگرد اول بودم اما کنکور فراتر از اینا بود. من واسه کنکور درس نخوندم چون سختم بود و کنکورمو بد دادم و نشد که بشم مایه افتخار خانواده. بهم گفتن بمون پشت کنکور برای سال بعد موندم اما نتیجه بدتر از پارسال شد اینجا بود که کوتاه‌ اومدن. گفتن حالا که دکتر نشده و ابرومون پیش مردم رفته بهتره بفرستیمش بره دانشگاه آزاد بدون کنکور. حداقل میگیم دانشجوئه!
اما من قبول نکردم و نرفتم. منو کمالگرا بزرگ کردن، از بچگی تو گوشم خوندن بهترین باش و این رفته بود تو ناخودآگاهم به علاوه نمی‌خواستم مسخره بشم بگن هیچی نیاورد رفت بدون کنکور. زیربار نرفتم و قول دادم بخونم واسه کنکور اما نتونستم از پسش بربیام و باز رتبم بد شد. حالا نه دلم میخواد کنکور بدم نه دانشگاه بدون کنکور برم.
اما به خاطر این تصمیمم خیلی تحت فشارم، منو از بدیهی ترین نیاز هام منع می‌کنن. مثلاً نمیذارن با دوستام برم بیرون، اجازه نمیدن رانندگی کنم درحالی که گواهیناممو به اصرار خودشون گرفتم، حتی بهم پول خرید لباسم نمیدن! چندساله لباس نخریدم چون میگفتن کنکور داری الان وقتش نیست الانم میگن وقتی عرضه درس خوندن و دانشگاه رفتن نداشتی پس لیاقت اینم نداری لباس بخری.
وضع مالیمون اصلا بد نیست که بگم نمیتونن! صرفا میخوان با اینکارا منو تحت فشار قرار بدن که برم دانشگاه و رشته ای که میگن رو بخونم. من از اون رشته متنفرم. نمی‌دونم هدفم چیه و به چی علاقه دارم! اما مطمئنم این رشته نیست. شاید بگید تو الان یک فرد بزرگسالی و خودت باید درآمد داشته باشی بله درسته منم از زیر منت بودن دیگران خوشم نمیاد اما بهم اجازه کار کردن نمیدن لااقل نه الان که دانشگاه نرفتم.
مگه دانشگاه چیه؟ که نرفتنش شده معضل زندگی من! مگه قراره همه دکتر بشن که به خاطرش هر روز سرکوفت میشنوم؟ مگه همه آدمایی که دانشگاه نرفتن یا دکتر نیستن زندگیشون بده؟ اصلا چجوری میشه فهمید هدفمون چیه؟ هدف داشته باشم شروع میکنم به حرکت کردن و از این راکدی در میام‌ اونوقت دیگه کمتر با خانوادم سر دانشگاه درگیر میشم مگه نه؟
رضا جدیدی پاسخ داد:
سلام وقت بخیر و نیکی. لطفاً این پاسخ مرا به خانواده‌تان نشان دهید و سپس نتیجه را گزارش نمایید.
با عرض ادب و احترام خدمت یکایک اعضای خانواده محترم.
ما انسان‌ها، گاهی شبیه کشورها می‌شویم. به چه معنا؟ در این دنیا، هر کشوری به دنبال منافع کشوری خودش است. برای همین تمام سیاست‌های خود را به گونه‌ای می‌چیند تا به خواسته‌های خودش برسد ولی مشکل اینجاست که کشور مقابل هم ساکت نشسته و نگاه کند بلکه آن کشور هم به دنبال منافع شخصی خود است.
حالا اگر هر دو کشور بتوانند یک راه‌حل سیاستمدارانه و کاملاً قابل اجرا بچینند که هر دو کشور از آن راضی بوده و به جای رسیدن به تمام خواسته‌ها، دنبال حداکثری کردن خواسته‌ها باشند و از آن سمت، به خواسته‌های کشور مقابل هم احترام گذاشته و راهی برای برآورده شدن آن‌ها نیز بگذارند آنگاه این دو کشور، دوست استراتژیک هم خواهند شد.
اما اگر راه‌حل متقابلی بین آن‌ها صورت نگیرد، کار به نزاع، دشمنی و جنگ کشیده می‌شود و هر طرف سعی در به هم زدن معادلات کشور مقابل دارد.
همان‌طور که اشاره کردم، ما انسان‌ها نیز گاهی شبیه کشورها هستیم؛ یعنی شما به عنوان پدر و مادر، یک کشور تشکیل می‌دهید و دنبال تحقق منافع خود هستید و فرزندتان نیز یک کشور می‌شود دنبال تحقق منافع خودش می‌باشد.
اگر راه‌حلی ارائه دهید که منفعت هر دو طرف نه به صورت کامل ولی به صورت حداکثری تأمین شود که رابطه این دو کشور (پدر و مادر با فرزند) یک رابطه صمیمی، دوستانه و همراهانه می‌شود.
اما اگر هر کشوری ساز خودش را بزند چه خواهد شد؟ نزاع، درگیری، دعوا و جنگ و عاقبت آن آتشی می‌شود که دودش به چشم هر دو طرف می‌رود. کدام جنگ برنده داشته که الآن جنگ شما دو کشور برنده داشته باشد؟
الآن کشور پدر و مادر مشغول تحریم کشور فرزند است. کشور فرزند را در انواع خریدها، امکانات زندگی و سایر موارد تحریم کرده و از پشت میکروفون‌های خودش، کشور فرزند را تحقیر، تمسخر، سرزنش و مایه ننگ می‌داند.
کشور فرزند هم مشغول درون‌ریزی کردن این برخوردهاست و نتیجه آن فاصله افتادن و جدایی بیشتر و دورتر شدن این کشور است. دود این آتش به چشم همسایه‌تان نمی‌رود بلکه چشمان یکایک شما را در آینده می‌سوزاند.
خواهش می‌کنم دنبال ارائه راه‌حل مشترک باشید تا منفعت حداکثری هر دو کشور تأمین شود. فرزند شما چند نکته اساسی بیان می‌کند:
1- تمایلی به رشته تجربی ندارد.
2- تمایلی به ساعت مطالعه بالا ندارد.
3- مسیر و هدف خودش را در جای دیگری می‌بیند.
4- یک سری تحمیل‌ها و زورها را در گذشته داشته و بابتش نتیجه‌ای هم ندیده و الآن اذیت است.
5- معتقد است که شما باعث کمالگرایی در او شده‌اید و حالا به یک باره به او می‌گویید که آن تصویر ذهنی را که سال‌هاست از خود ساخته‌ای و شایسته بهترین‌ها بودی را خراب کن و به رشته دیگری برو.
این لیست می‌تواند توسط کشور فرزند تکمیل شود. حالا قطعاً شما هم لیستی مشابه دارید برای مثال:
1- کشور فرزند باید بداند که موظف است برای زندگی خودش حرکتی بزند، شغلی دست و پا کند و این‌طور نباشد که کشور پدر و مادر هزینه‌های زیادی بابت سال‌های بعدی زندگی او بکند.
2- کشور پدر و مادر می‌گوید که نفع کشور فرزند را دیده و می‌گوید اینجا نمان و برو دانشگاه
3- کشور پدر و مادر معتقد است که زندگی در این دنیا نیاز به پشتکار، زیاد کار کردن و استقامت دارد. حتی کنکور تجربی هم که ندهی و در هر شغلی باشید باید استقامت به دست آورده و ساعت بالا کار کنید.
همچنان این لیست می‌تواند کامل شود. چه اشکال دارد که مثل سیاست‌مدارها، این دو کشور رو به روی هم بنشینند و مذاکره کنند تا به راه‌حل مشترک برسند؟ تا دود آن آتش چشم‌های هر دو کشور را نسوزانده، رو در رو صحبت کنید.
دقت نمایید که عرض کردم صحبت کنید نه داد زدن سر هم مقصر دانستن یکدیگر، توهین و سرزنش بلکه فقط و فقط صحبت برای یافتن راه‌حلی مشترک.
به کشور پدر و مادر عرض می‌کنم که ممنوعیت از خرید، به رسمیت نشناختن فرزند، تحقیر، سرزنش و سایر مواردی که فرزندتان در این پیام اشاره کردند، جواب مثبت نمی‌دهد بلکه انتهای این مسیر، تونل تاریکی است که من حتی از فکر کردن به آن هم پرهیز می‌کنم. امیدوارم دنبال راه‌حل مشترک باشید.
این را هم بگویم که نگرانی‌های هر دو طرف قابل قبول و منطقی است و بایستی به رسمیت شناخته شود و همچنین وقتی می‌گویم راه‌حل مشترک، یعنی راه‌حلی که نظرات منطقی و قابل قبول طرف مقابل را در آن دیده باشید و با احترام به حقوق نفر مقابل جو بروید.
به بیان دیگر، راه‌حل مشترک زمانی ساخته می‌شود که یادتان بماند که هر یک از کشورها بایستی از موضع فعلی خود کوتاه بیایند و تغییرات جدی در طرز صحبت و تصمیم‌گیری خویش اتخاذ نمایند. موفق‌ترین باشید.

سلام من جنبه شکست نداشتم و شکست خوردم. الان ۵ ساله دارم تو اون شکست زندگی میکنم و نمیتونم ازش خارج بشم. این شکست اولین شکست من تو زندگیم بود که باعث شد ۵ سال راکد بمونم. هر روز از وقتی که بیدار میشم تا وقتی که میخوابم خودخوری میکنم و این ۵ سال رو مرور میکنم. فکر میکنم وقتشه از این وضع خارج بشم اما نمی‌دونم چجوری!
انگار چسبیده به من و ولم نمیکنه. روزایی خودمو به بیخیالی میزنم ولی فرداش منفجر میشم. بعضیا رو میبینم که شکست های سنگین تری رو تجربه کردن اما بلند شدن و از اول همه چیزو ساختن پس من چرا نمیتونم؟ من چرا گیر کردم؟
شاید براتون سوال شده باشه این شکست تو چه زمینه ای اتفاق افتاده؟ باید بگم درس و تحصیل یا دقیق تر بخوام بگم کنکور. یه بچه درس خون که یکبارم شکست نخورده یهو تو اولین کنکورش شکست میخوره و نتیجه اونی نمیشه که میخواد و بدتر از همه این بچه درس خون جنبه شکست نداره و تو کتش نمیره! فکر می‌کنه دنیا دور این می‌چرخه و با روزگار سر ناسازگاری و لجبازی برمیداره. با دستای خودم خودمو داغون کردم….
دلایل شکستمم زیاد بود اما مهم‌ترینش تجربه کم من تو زمینه کنکور و نبود راهنما و همین قضیه جنبه نداشتنم تو شکست خوردن بود. با یکی دوتا آزمون خراب کردن جا زدم و همینجوری تا آخر آزمونام خراب شد تا رسید به خود کنکور. آدم ناامیدی هم هستم و همیشه نیمه خالی لیوانو میبینم متاسفانه. سنمم کم نیست دیگه! یک انسان بزرگسالم اما حتی نمیتونم از پس خودم بربیام.
رضا جدیدی پاسخ داد:
سلام وقت بخیر و نیکی. در متن شما، ریز نکات مهمی وجود دارد که به ترتیب و با شماره‌گذاری، توضیح خواهم داد:
1- اصطلاح «جنبه شکست خوردن»، چقدر عمیق بود و مرا حسابی گرفت و کاملاً درکش می‌کنم که تا چه اندازه برای موفقیت، نیاز است که شکست را به عنوان بخشی از این بازی بپذیریم و برایش برنامه داشته باشیم. چه برنامه‌ای؟
همان‌طور که در دوره «هوش و استعداد» درباره اشخاص Incremental توضیح دادم، اشاره کردم که یکی از ویژگی‌های این افراد، تحلیل، بررسی، ریشه‌یابی و ارائه راه‌حل برای شکست‌ها، اشتباهات، نقاط ضعف و بیراه‌ها است.
این اشخاص وقتی شکست می‌خورند، خود را ترور شخصیت نمی‌کنند، تصورشان این نیست که فردی کم‌هوش و نالایق هستند و دنبال تخریب، خودزنی و نابود کردن شخصیت خویش نیستند بلکه شکست را به عنوان بخشی از مسیر موفقیت پذیرش کرده‌اند و دنبال آموختن از شکست و ارتقای خود هستند.
شکست مخصوص افراد هدفمند است همان‌طور که زمین خوردن از ویژگی افرادی است که در حال حرکت هستند. اگر هدف نداشته باشید، شکست معنا ندارد همان‌طور که وقتی روی زمین نشسته‌اید، زمین خوردن بی‌معنی است.
در فرهنگ کشورمان، شکست نشانه ضعف، خنگی، از زیر کار در رفتن، تنبلی، بی آر و درد بودن، کم‌کاری، کم‌هوشی و بی‌استعدادی است حال آنکه شکست فقط و فقط به معنای سر جای خودش نبودن یک یا چند عامل در مسیر موفقیت است.
برای مثال، من به عنوان یک کنکوری، ممکن است به دلیل فاصله زیاد بین مرور و تست‌ها، دچار افت تحصیلی می‌شوم و پیشرفت نمی‌کنم. این یک شکست در مسیر کنکورم است ولی به معنای خنگی، تنبلی، کم‌هوشی و نالایقی من نیست و فقط این شکست نشان می‌دهد که باید یک جای کار را که همان کم کردن فاصله بین مرور و تست‌هاست، بهبود دهم تا بعد از مدتی، پیشرفت کنم.
بله شکست به معنای وجود مشکل در یک یا چند بخش از نحوه عملکرد ماست که با اصلاح و بهبودهای لازم به ریل پیروزی باز می‌گردیم و کار را جلو می‌بریم. با این حساب، شکست نیاز به تحلیل و بررسی دارد نه اینکه چماقی روی سرمان بشود که دست از هدف خویش بکشیم.
2- عبارت «نمی تونم ازش خارج بشم» درست نیست و از نظر مغزشناسی بهتر است به صورت «برای مغزم عالی است که در این شکست بمانم»، نوشته شود تا عین واقعیت باشد؛ چطور؟
مغز ما برای موفقیت طراحی نشده است، بنابراین هر عملگرایی برای جنبه‌های انسانی زندگی مثل همین کنکور، تمایلی به مصرف انرژی ندارد که ما را به هدفمان برساند و این‌گونه از اهداف را بی‌ارزش می‌داند و سعی در مخالفت با آن دارد.
نحوه مخالفت مغز ما از طریق احساسات و افکار درونی است که می‌تواند مثبت یا منفی باشد ولی نتیجه‌ی نهایی آن، جلوگیری از مصرف انرژی برای رسیدن به هدف است. حالا از کجا این احساسات و افکار درونی را جور می‌کند؟ بله از خاطرات و اتفاقات زندگی خودمان.
بالاخره ما در این دنیا مشغول زندگی هستید و رویدادهای گوناگونی برایمان رخ می‌دهد که تجارت، خاطرات، آموخته‌ها، ترس‌ها، پاشنه آشیل‌ها و نقاط ضعف متفاوتی را به وجود می‌آورد و مغز ما با اشراف کامل روی آن‌ها به راحتی می‌تواند احساسات و افکار درونی را درست کرده و سنگی بر سر راه ما باشد.
برای مثال اگر من در کانالی زندگی کرده باشم که روحیه وسواسی پیدا کرده باشم حالا اکثر احساسات و افکار درونی من روی همین وسواس می‌چرخد و روی من فشار می‌آورد. برای نمونه می‌گوید:
– مطمئنی الآن با این روش خواندن، می‌توانی در کنکور موفق شوی؟
– تو به اندازه کافی تکرار کردی که یادت نرود؟
– اگر مطلبی را یادت برود برای همیشه کنکور را از دست می‌دهی.
– تو نباید هیچ درسنامه ای را بعد از خواندن فراموش کنی.
– تو چطور مطمئنی که این روش خواندن درست است؟
– نکند مرور کردن‌هایت ایراد داشته باشند و ضرر کنی.
– شاید یک کتاب کاملتری باشد که بهتر یاد بگیری و تو داری کتاب اشتباهی را می‌خوانی.
و موارد مشابه دیگر را می‌سازد تا مرا دچار بدبینی، شک و تردید نماید تا حسابی خسته شوم و ترمز کنم و سر جای خودم بمانم و به هم بریزم.
برای شما در حال حاضر، مغزتان احساسات و افکار درونی را از کجا می‌آورد؟ از ماجرای شکستی که برای یک شاگرد اولی اتفاق افتاده است. تا روزی که با این خاطره، ترمز شما کشیده شود، آش همان آش و کاسه همان کاسته است.
پنج سال که هیچ، پنجاه سال هم در این وضعیت می‌مانید زیرا مغزتان متوجه شده که به خوبی روی این موضوع ضعف دارید و احساسات و افکار تولید شده به دلیل این شکست، آنقدر شما را تحت تأثیر قرار می‌دهد که از جای خود بلند نخواهید شد و این به معنای مصرف نکردن انرژی برای درس خواندن است و در واقع مغز به هدفش که محافظت شما در برابر مصرف انرژی غیر مرتبط با بقا است، رسیده و بابتش خوشحال می‌باشد.
اگر انتظار دارید که روزی از راه برسد که هوای تازه‌ای را استشمام کنید، صدای بلبل‌ها روز شما را بسازد، قاصدکی از پنجره داخل اتاق بیاید و خبر از روزهای خوب را بدهد، بهتر است که کف پاهای خود را روی موکت اتاق بکشید و زبری‌اش را احساس کنید تا بدانید باید به جای زندگی در دنیایی غیر واقعی، پا روی زمین زبر واقعیت گذاشته و سیلی تلخ حقیقت را خورد و با آنچه در این جهان روی زیست ما اثر می‌گذارد، زندگی خویش را جهت‌دهی نمایید.
در جهان واقعی، شما روزی از این حالت خارج می‌شوید که خود را در مرکز لجنزار تصور کنید که تا کمر زیر باتلاق آن گیر کرده‌اید و هر قدمی که بر می‌دارید، بوی نامطبوع آن بالا می‌زند و کلی فکر سراغتان می‌آید که از این لجنزار نمی‌توانی بیرون بروی و تمام احساسات می‌گویند که عاقبت تو همین جاست و جایی برای رفتن نداری ولی با همه این درونیات منفی، قدم از قدم بر می‌دارید و درد عملگرایی را به جان می‌خرید و حرکت می‌کنید.
اگر هدفتان کنکور دادن باشد، این‌طور می‌شود که وسط لجنزار هستید و هیچی برای شما باقی نمانده و تازه می‌خواهید یک شروع لخته، بی‌نظم و تقریباً با ساعت مطالعه ناچیز آن هم از جلوی تلویزیون یا دراز کش کف اتاق داشته باشید و مغزتان با تمام قدرتش، انواعی از احساسات و افکار را روانه می‌کند تا سرکوبتان کند ولی شما همان مطالعه دست و پا شکسته را انجام می‌دهید و فردا و فرداهایش نیز به همین صورت می‌گذرانید.
من می‌دانم روی شکم درس خواندن اشتباه است ولی برای شروع اشکالی ندارد که حتی در آن وضعیت درس بخوانید. تک درس شروع کنید و یک مطالعه بی‌کیفیت، زورکی و بی‌ارزش داشته باشید و این‌طوری قدم بر می‌دارید و یک قدم جلوتر می‌رود.
هر بار که مطالعه می‌کنید، حالتان بدتر می‌شود و افکار و احساسات منفی‌تری را تجربه می‌کنید چرا؟ چون مغزتان می‌خواهد بترسید و پشیمان شوید و بگویید: از روزی که کتاب را دست گرفتم و حتی همین مطالعه پوچ و بی‌ارزش را انجام می‌دهم، حالم بدتر شده است و بی‌قرارم و دل توی دلم نیست و باید کتاب را کنار بگذارم تا حالم خوب شود.
این هنر آگاهی است که در چنین لحظاتی، لبخندی بزنید و بگویید چه جالب در سایت کلبه مشاوره خوانده بودم که این فکر به سراغم می‌آید و من باورش نمی‌کنم و باز هم کار اصلی خودم که همان مطالعه زورکی و شلخته و نامنظم است را انجام می‌دهم.
حالا که چند روزی مطالعه بی‌کیفیت زورکی را به هزار بدبختی انجام دادید، وقت آن هست که بخشی از روز خود را صرف تحلیل شکست قبلی خود کنید و بررسی شود که چه مشکل یا مشکلاتی داشتید که آن اتفاق رخ داد و چطور می‌توانید خود را بهبود دهید و به شرایط بهتری برسید.
هر بار که بیشتر درس بخوانید، بیشتر خودتان را پیدا می‌کنید و کم کم به نظم بهتری می‌رسید ولی عجله‌ای نیست و اجازه بدهید که آن شروع بی‌نظم و شلخته به پیش برود و آرام آرام از کلک‌های مغز خارج شوید.
قطعاً در این روزهایی که چنین روندی را طی می‌کنید تا دلتان بخواهد احساسات و افکار منفی و مثبتی را تجربه می‌کنید. آنقدر متضاد و متناقض خواهند بود که ته دلتان را خالی می‌کند و گاهی به سفیدی و گاهی به سیاهی می‌رسید ولی در تمام این حالات فقط یک مأموریت دارید: درس خواندن زورکی تحت هر شرایطی انجام شود.
همان‌طور که جلو می‌روید، مشکلات فکری و شخصیتی و طرز اندیشه نادرستتان هر بار از یک جایی بیرون می‌زند که آن‌ها را اصلاح می‌کنید و خود را در مسیر پیروزی نگه می‌دارید.
گفتم مسیر پیروزی پس لازم است که مسیر را بشناسید. مسیر پیروزی یا به قول معروف، مسیر موفقیت در کنکور به صورت یک مسیر سینوسی است که بارها و بارها اوج می‌گیرید و افت می‌کنید.
نه آن روزهایی که در اوج هستید مغرور باشید و نه در روزهای سیاه افت تحصیلی ناامید باشید. تحت هیچ شرایطی نباید رها کنید. بارها پیش می‌آید که روی موضوعی که مسلط بوده‌اید، دچار افت می‌شوید و گاهی زود اوج می‌گیرید و گاهی هم بدتر از بدتر می‌شود و فرمول همه این‌ها فقط یک واژه است: ادامه، ادامه، ادامه.
این ادامه دادن همواره با تحلیل و بررسی شرایط و بهتر کردن خودمان است اما متوقف نمی‌شویم. در منفی‌ترین روزها، ده‌ها تست پشت سر هم غلط می‌زنیم، مرورها خوب پیش نمی‌رود، کلافه می‌شویم و همه چیز دردناک‌تر از قبل است و هزار دلیل داریم که درس خواندن را رها کنیم اما می‌مانیم و درستش می‌کنیم.
قرار نیست روز به روز بهتر شوید بلکه قرار است روز به روز با چالش‌های مختلفی رو به رو شوید. گاهی از یک فصل بالای 300 تست زده‌اید اما باز هم غلط‌های شما کاهش نیافته و انگار مسلط شدنی نیستید اما اگر ادامه دهید به طور مثال از تست 400 به بعد، جو تغییر می‌کند و حالا تعداد غلط‌ها کم می‌شود (این اعداد فرضی هستند و فقط برای درک بهتر نوشته‌ام).
خیلی دردناک است که هر چه بیشتر تست می‌زنید، غلط‌هایتان هم بیشتر می‌شود اما برنده کیست؟ کسی که ادامه می‌دهد و تحلیل می‌کند تا بالاخره غلط‌هایش کم شوند. رها کردن، ادامه ندادن، ول کردن و کنار گذاشتن، هیچ‌وقت در مسیر پیروزی یا همان موفقیت کنکور، راه‌حل هیچ مشکلی نبوده، نیست و نخواهد بود.
با این حساب هر گاه این حس ایجاد شد که رها کنید آنگاه بدانید و آگاه باشید که در حال گول خوردن هستید. بارها می‌شود که حس‌های سنگین این چند سال دوباره به شما یادآوری می‌شوند و می‌برید و کم می‌آورید اما باید باز هم ادامه دهید.
گاه پیش می‌آید که ماه‌ها یا هفته‌ها خبری از احساسات سنگین این چند سال نیست ولی به یک باره سر و کله‌شان پیدا می‌شود و شوک می‌دهند. دست و پاهایتان می‌لرزد و فکر می‌کنید که قرار است دوباره به همان حالت قبل برگردید ولی فرمول شما چیست؟ ادامه دادن.
ما روزهای سیاه زیادی را سپری می‌کنیم تا بالاخره به سواد لازم برای رشته مورد نظرمان برسیم. روزهایی که ابرهای ضخیم طوری سایه روی زندگی‌مان می‌اندازند که قلبمان از جا کنده می‌شود و درد بزرگتر ما این است که از درونمان هم هیچ حمایتی نمی‌شویم. مغز ما موفقیت را دوست ندارد و ما تنهای تنها، مجبوریم زور بزنیم و کار را جلو ببریم.
منتظر شکست‌های ریز و درشت بعدی باشید. تا مادامی که موفقیت را می‌خواهید، آغوش خود را برای شکست باز نگاه دارید و هر بار که شکست خوردید، وضعیت خود را تحلیل کرده و دنبال راه‌حلی برای بهتر کردن خویش باشید.
3- ما می‌توانیم زندگی خود را در یکی از این سه وضعیت سپری می‌کنیم: الف) فردی که برای موفقیت تلاش واقعی و عملی انجام می‌دهد یا الآن یک فرد موفق شده است، ب) یخ‌زدگی و وسط ماندن، پ) شخصی که زندگی معمولی خودش را انجام می‌دهد و هیچ هدفی بزرگ‌تر از آنچه به بقا و گذران زندگی‌اش مرتبط می‌شود، ندارد.
مغز حیوانی، از بین این سه وضعیت، ترجیح می‌دهد که ما را در وضعیت (ب) فرو ببرد چون کمترین انرژی در این وضعیت، مصرف می‌شود که مطلوب‌ترین حالت برای مغز حیوانی به حساب می‌آید.
به عبارت دیگر، اگر فکر می‌کنید که مغز به زندگی معمولی و عادی راضی است، سخت در اشتباه هستید چون بالاخره زندگی معمولی هم نیاز به کار کردن و درگیری‌های روزمره خاص خودش دارد.
افرادی که وضعیت (الف) و (پ) هستند، تکلیفشان روشن است و مطابق با سطحی که در آن هستند، وظایفی را اجرا می‌کنند ولی آنچه برای شما شاید مبهم باشد، تعیین شرایط زندگی افرادی است که در وضعیت (ب) به سر می‌برند.
این افراد از یک سو اندیشه موفقیت را در سر می پروانند و تصور اینکه در زندگی معمولی باشند، آنان را غمگین می‌کند و از سوی دیگر، حتی به اندازه یک فرد معمولی هم عملگرایی ندارند تا به چیزی برسند. شما هم دقیقاً در چنین وضعیتی هستید.
مغزتان با پیش کشیدن ماجرای شکست خوردن، شما را در وسط ماندگی نگاه داشته و از یک سو می‌گوید که باید اهداف بزرگ داشته باشی و از سوی دیگر نمی‌گذارد که برایش عملگرایی کنید و با این روش در همین شرایط یخ‌زدگی می‌مانید.
بنابراین موظفید یا وارد وضعیت (الف) شوید یا خود را به وضعیت (پ) برسانید و تحت هیچ شرایطی در (ب) نمانید. اگر (الف) را انتخاب کردید که توضیحات راه ورود به آن را در نکته دوم نوشتم ولی اگر (پ) را انتخاب می‌کنید، کافی است به فکر شغلی با شرایط فعلی باشید و وارد آن شوید و درآمد داشته باشید. موفق‌ترین باشید.

سلام من کارم با کنکور تموم شده دوماه آخر که شروع کردم اینجا رو مدام چک میکردم. الان هم شدیداً دوست دارم که نه فقط به عنوان یه دانشجو توی تمام قسمت های زندگیم این توانایی رو داشته باشم که مثل شما خودم رو بشناسم و آنالیز کنم.
می‌خوام به ذهنم مسلط باشم. میشه لطفاً یکی دوتا کتاب یا هر چیزی که به ذهنتون میرسه رو برای شروع بهم معرفی کنید؟ مثلا من خیلی از اشتباه کردن و قضاوت شدن توسط آدمایی که دوستم داشتن یا بهم احترام میزاشتن میترسم. همیشه درونم احساس میکنم که من آدم بدیم و اینو همه قراره بفهمن و سرزنشم کنن.
اینجوریم که اولش دوست دارم توجه بقیه رو جلب کنم و من رو تحسین کنن بعدشم مدام خودمو به زحمت میندازم تا اون تصویری که از خودم ساختم خراب نشه و ثابت کنم که خیلی خوبم. به نظرتون مشکلم چیه؟ چرا من اینهمه از درون احساس میکنم آدم بدیم؟ خیلی خنده داره ولی بعضی وقتا حس میکنم دختر بدیم و بقیه دخترا خیلی خانوم و نجیبن و اصلا ذهنیتشون مثل من نیست یا چیزایی از این قبیل…
رضا جدیدی پاسخ داد:
سلام وقت بخیر و نیکی. ان شالله در ادامه روند مسیر زندگی خودتان موفق باشید و خوشحالم که سایت کلبه مشاوره برای شما به قدری مفید است که فقط به عنوان یک سایت کنکوری به آن نگاه نمی‌کنید و دنبال ساختن فکر خود برای آینده هستید. درباره مواردی که مطرحی کردید، بایستی بگویم که:
۱- من کتاب نمی‌خواندم مگر آنکه رفرنس دانشگاهی باشد. آن هم برای شروع کارم بود که الان متوجه شده ام، همان هم اشتباه است و من اصلا نباید کتاب می‌خواندم. کتاب خواندن یکی از بی‌معناترین فعالیت‌هایی است که در حیطه انسان و مغز می‌توانم نام ببرم و دلیلم این است که کتاب‌ها در بهترین حالت اگر منبع دانشگاهی باشند و قابل اعتماد، فقط یک دستچین از اطلاعاتی هستند که برای آن ترم دانشگاه تنظیم شده است و باعث با سواد شدن ما نمی‌شود.
من اگر به قبل برگردم، با تجربه الانم، سراغ خواندن مقاله می‌روم. برای خواندن مقاله هم باید زبان انگلیسی را قوی کنید. بنابراین اگر زبان انگلیسی‌تان قوی نیست لطفا فعلا همه وقت اضافی زندگی‌تان را برای تقویت آن بگذارید و وقتی به حدی رسیدید که متن بخوانید و درک کنید و روان شدید، به من پیام بدهید تا نحوه مقاله خواندن را به شما آموزش دهم و آنگاه شما هم با من هم عقیده می‌شوید که کتاب خواندن در حوزه مغز و انسان چقدر پوچ است و فقط یک کار ظاهری زیبا با باطنی بد است.
۲- درباره اینکه چرا خود را انسان بدی می‌دانید بایستی درباره خاطره‌های خود صحبت کنید. به طور مثال ممکن است که از بچگی، شما را طوری تربیت کرده‌اند که احساس گناه کنید و یا امکان دارد که در ذهن شما، قبول داشتن خود به عنوان انسانی خوب به معنای غرور و یا خودخواهی باشد و یا شاید از اینکه خود را آدم بدی بدانید احساس آرامش دارید و یا هر سناریوی دیگری.
دانستن خاطرات شما باعث می‌شود که بتوانیم سر نخ را پیدا کرده و ریشه را مشخص کنیم و کار را برای تغییر هموار کنیم. موفق‌ترین باشید.

سلام نمی‌دونم اینجوری به من گفتن. خانوادم بهم گفتن الان دیگه دیره و تا بخوای لیسانس بگیری سنت از استخدامی گذشته، یکی از مثال هاشونم استخدامی بانک بود که گفتن تا ۲۶ سالگیه حتی گفتم می‌خوام لیسانس بگیرم بعد آزمون لیسانس به پزشکی بدم ولی بهم گفتن اونم تا ۲۶ سالگیه. بهم گفتن میخواستی همون ۵ سال پیش که کنکور قبول نشدی و بهت گفتیم برو آزاد بری. یعنی بهم دروغ گفتن؟ ولی چرا باید دروغ بگن…
رضا جدیدی پاسخ داد:
سلام وقت بخیر و نیکی. شما در پرسش قبلی و همچنین این پرسش درباره استخدامی صحبت کرده بودید و نه درباره آزمون لیسانس به پزشکی. اگر درباره استخدامی صحبت می‌کنید، شرط سنی از ۲۰ تا ۴۰ سال است و تازه اگر مدرک دکتری داشته باشید تا ۴۵ سال نیز افزایش می‌یابد که این را در پیام قبلی نیز اشاره کردم. از این گذشته، دیوان عدالت حتی سن را از این هم بازتر کرده و گفته از ۱۸ سال تا ۴۵ سال، در شرط استخدامی قرار می‌گیرد.
استخدام بانک یا هر موسسه و نهاد دیگر، از نظر شرط سنی، هیچ فرقی با هم ندارند و همگی طبق توضیحات پاراگراف قبلی هستند و فقط تنها جاهایی که شرط سنی وجود دارد، ورود به برخی از دانشگاه‌های خاص مثل فرهنگیان و چند دانشگاه دیگر است که در دفترچه پیوست انتخاب رشته، می‌توانید محدودیت‌های سنی آن‌ها را بببنید.
حالا اگر شما درباره لیسانس به پزشکی هم می‌پرسید بایستی بدانید که این ازمون محدودیت سنی ۲۵ سال تمام را دارد. بنابراین اگر درباره استخدام بانک و موارد مانند آن می‌پرسید که شما مشکل سنی ندارید. در ضمن ما نمی‌توانیم نیت خوانی کنیم که قصد خانواده‌تان چه بوده و حتی نمی‌توانیم بگوییم که آن‌ها دروغ گفته اند. ممکن است بی‌اطلاع باشند یا این طور شنیده باشند و یا هر حالت دیگری. موفق‌ترین باشید.

سلام شما می‌دانید چرا امسال این همه تغییر داشتیم هم ترازهای سوابق تحصیلی در مقایسه با پارسال خیلی پایین تر محاسبه شده کسانی که نمره های یکسانی با پارسال داشتند امسال حدود ۷۰۰ تا ۸۰۰ تا تراز پایین تر خوردند.
و دوما کنکور امسال هم تراز های خیلی پایین‌تری داد، تمام مشاوران گفتند چون تراز های امسال پایین تر است عوضش رتبه های بهتری میده در قیاس با کنکور سال قبل یعنی تراز پایین تر رتبه بهتری می ده اما الان که می‌بینیم این جوری نشد بلکه در مقایسه با پارسال تراز کل رتبه بدتری هم داده چرا؟
دلیلش میتونه برای این باشه که خیلی داوطلبان ۱۴۰۲ که حتی رتبه های زیر ۱۰۰۰ هم شدند دوباره کنکور امسال هم ثبت نام کردند که شاید رتبه بهتری بیارند و همین باعث شده که این همه رتبه ها افت کنه
از پارسال که کنکور تغییر کرده دیگه دانش آموزان نمی‌توانند با معیار کنکور سال قبل برای هدفشان برنامه ریزی کنند که برای قبولی چه معدلی و چه درصد هایی را لازم دارند. شما کدام مدل پذیرش داوطلب را اصولی تر میدانید کنکور های ۱۴۰۱و۱۴۰۰ و…. یا همین ۱۴۰۲ و ۱۴۰۳ را.
رضا جدیدی پاسخ داد:
سلام وقت بخیر و نیکی. موارد مهمی در پاسخ به پرسش شما وجود دارد که با شماره‌گذاری توضیح می‌دهم:
۱- چرا انتظار داشتید که درصدها و نمرات کاملا یکسان، در دو سال مختلف، تراز یکسانی بدهند؟ لطفا دلیل یا دلایل خود را از اینکه چنین انتظار ذهنی داشته‌اید را بنویسید تا بررسی کنم.
۲- اطلاعات اینکه تعدادی از رتبه‌های زیر ۱۰۰۰ دوباره در کنکور شرکت کرده‌اند را چه کسی داده است؟ سند و مدرک آن کجاست؟
۳- اصولی‌ترین روش تخمین زدن، در نظر گرفتن ارزش درصد است. مثلا ۴۰ درصد ریاضی در سال ۱۴۰۰ با ۴۰ درصد ریاضی ۱۴۰۱ به یک اندازه ارزش ندارند. در مورد ارزش درصد در مطلب «سراب جمع‌بندی کنکور» به طور کامل توضیح داده ام. موفق‌ترین باشید.