پرسش و پاسخ روحیه برای کنکور

سلام نمیدونم میشه الان اینجا صحبت کرد یا نه چون من همیشه دیر میرسم و شاید دیر پیداتون کرده باشم.
من ۳۰ سالمه دانشجوی ارشد حقوق خصوصیم و کارآموز سردفتری اما چی شد که خواستم از شما مشاوره بگیرم؟ حالم خوب نیست از حقوق متنفرم انقد که هر وقت دانشگاه میرم یا سر کلاس کارآموزی تا اونجا ناسزاهای بدی به خودم و دنیا و کائنات میدم بعد از طی کردن یه دوره ۷ ساله افسردگی و با تلاش های زیاد از اون شرایط راحت شدم.
اما باز دارم دچارش میشم دوست دارم ولش کنم آخه من آخرین دعوام مال ۱۳ سالگیمه چطور میتونم وکیل یا سردفتر باشم چرا با خودم فک نکردم آخه؟ اصلا من کلا درونگرام کلا صبح تا شب مجموع لغاتم ۵۹ تا نمیشه. اصلا من کارکلامیم خوب نیست دوست دارم شغلم عملی باشه.
میخوام امسال کنکور تجربی شرکت کنم یعنی در صورت قبولی احتمالا تو ۳۲ سالگی بازم وارد دانشگاه بشم با یه رشته جدید دوست دارم براش تلاش کنم دوست دارم صفر تا صدمو بزارم ولی یه جورایی خجالت میکشم از بقیه که منو ببینن که دارم کنکور میدم آخه من ۲ سال پشت کنکور بودم اون وقتا نمیدونستم چی میخوام همش به تاریخ و باستان شناسی فک میکردم الان ولی دوست دارم دندون پزشکی بخونم شایدم حسرته نه؟ نمیدونم درگیرم لطفا بهم بگید چیکار کنم خیلی دندون پزشکیو دوست دارم کنکور بدم ندم؟
رضا جدیدی پاسخ داد:
سلام وقت بخیر و نیکی. آنچه در پیام شما دارای اهمیت است و باید درباره‌اش صحبت کنیم به شرح زیر می‌باشد:
۱- در متن پیام‌تان نوشته‌اید که یک دوره هفت‌ساله افسردگی را طی کرده اید. این سوال پیش می‌آید که شاید ورود شما به رشته حقوق همان کور سوی امیدی بوده که نقطه خروجی باشد و به روال عادی برگردید و الان که خیلی اوضاع را در اختیار دارید به این نتیجه رسیده‌اید که راه بهتری هم برای شما وجود دارد. اگر این طرح مسئله من درست باشد آنگاه شما نه تنها نباید ناراحت باشید بلکه به دلیل آنکه دنبال یک راه خروج از آن شرایط بوده‌اید و به این خوبی به ارشد رسیده‌اید بایستی از خودتان تقدیر کنید.
گاهی ما در شرایط نرمال هستیم و تصمیماتی می‌گیریم و گاه در شرایط پر تنشی هستیم و دست به انتخاب می‌زنیم. قرار نیست وقتی از آن حال و هوا در آمدیم با خودمان بگوییم که چرا آن انتخاب را کردم. آن انتخاب محصول سه عنصر «زمان»، «مکان» و «شرایط روحی» است. خواهش می‌کنم وقتی می‌خواهید درباره انتخاب رشته حقوق با خودتان فکر کنید به همان زمان و مکان و شرایط روحی برگردید و تجسم کنید تا بدانید چقدر مقدس بوده که چنین تصمیمی گرفته اید.
۲- ارتباط بین دعوای ۱۳ سالگی و رشته حقوق را متوجه نشدم. اگر فکر می‌کنید که موضوع عمیقی وجود دارد لطفا با توضیحات بیشتر مرا در جریان بگذارید.
۳- چرا باید به دیگران اعلام کنید که می‌خواهید دوباره کنکور بدهید؟ به جز خانواده، هیچ شخص دیگری نیاز نیست در جریان قرار بگیرد. خانواده هم بایستی دوران افسردگی شما را به یاد بیاورند و بدانند که آن انسان به چنین فردی تبدیل شده که می‌تواند قدرتمند هدف‌گذاری کند. اتفاقا این تصمیم شما به هدف‌گذاری نشان دهنده سلامت کامل روح و روان است.
۴- لطفا مطلب من درباره سن و سال و همچنین مطلب ترس را از منوی بالای سایت مطالعه بفرمایید تا بهتر بتوانید خود را درک کرده و به آرامش برسید.
۵- من پیشنهاد می‌کنم که یک انشاء با موضوع سختی ها، دردها و رنج‌ها و مسیر تحصیلی رشته دندانپزشکی برای خود بنویسید و اگر همچنان بعد از آن انشاء پای هدف‌تان بمانید آنگاه اسمش حسرت و آرزو نیست بلکه هدف‌گذاری با آگاهی کامل است. موفق‌ترین باشید.

سلام وقت بخیر من بعد چند سال رشته ای ک میخاستم قبول شدم ولی ی شهر خیلی دور که باید دوروز توی راه باشم تا برسم امروز برای ثبت نام دانشگاه رفتم ولی بعدش بشدت حالم بد شد انگار اصلا نمیتونم توی اون محیط قرار بگیرم از دور بودن خانوادم بشدت وحشت دارم.
حتی نصف کارام موند برای فردا حس میکنم اصلا نمیتونم دوباره تحملش کنم خیلی فکر کردم میخوام مهمانی بگیرم شهر خودمون اما باز به شک میفتم من همیشه ارزوی مستقل بودن داشتم اما انگار خیلی سخته از پسش بربیام حال بد من اصلا قابل توصیف نیستش استرس بدی سراغم میاد حس ی بچه رو دارم که گم شده.
یادمه کلاس اول که بودم تازه مدرسه میرفتم دقیقا این حسو اون زمان داشتم که حتی نمیتونستم مدرسه برم اصلا فکر میکردم همش باید به یکی تکیه کنم همش پشت یکی پنهان بشم اونو جلو بفرستم از روبه رو شدن با محیط جدید بشدت میترسم وقتی میخوام کارمو خودم انجام بدم خیلی خنگ بنظر میام و همش حس میکنم مورد تمسخر دیگران قرار میگیرم.
حتی امروز موقع ثبت نام تو فرم ی چیزو جا انداختم ننوشتم خانمه بهم گفت تو چطور کنکور قبول شدی اون لحظه حس کردم اعتماد بنفسم داغون تر شد حتی با خودم گفتم نکنه نتونم از پس درسای دانشگاه بربیام مورد تمسخر بقیه قرار بگیرم اینم بگم پارسال ی رشته دیگ قبول شدم که البته خودم ازش متنفر بودم ولی شهری که قبول شدم خیلییی بهتر و نزدیک تر بود.
وسایلامو برداشتم رفتم خابگاه از در خابگاه برگشتیم اصلا داخل نرفتم نتونستم تحمل کنم اما امسال چون رشتم خوبه و مناسبه برام باید حتما برم دانشگاه واقعا حس میکنم از پسش بر نمیام نمیدونم مشکلم چیه و چطور رفعش کنم هم نمیتونم از خانوادم دور باشم هم ترس قرار گرفتن توی دانشگاه رو دارم واقعا از خودم خجالت میکشم بعد این همه سال نه تنها نتونستم دانشگاه برم الانم انقدر وحشت دارم.
رضا جدیدی پاسخ داد:
سلام وقت بخیر و نیکی. ضمن تبریک قبولی شما، درباره پیامتان بایستی به این موارد اشاره کنم:
1- یک واژه را اول معنا کنم و بعد در ادامه از آن استفاده کنم. واژه «دُکتُرین» یا به انگلیسی، Doctrine به معنای مجموعه‌ای از اندیشه‌ها و روش‌های فکری است که در تصمیم‌گیری تأثیر می‌گذارد. از این توضیح می‌خواستم به اینجا برسم که دُکتُرین تربیتی اکثر خانواده‌های ایرانی، پرورش فرزندانی وابسته، ترسو، نگران و نیازمند است زیرا خانواده‌های ایرانی این فکر را دارند که بچه اگر نترسد، کنترل نمی‌شود و آبروی ما را می‌برد.
با این شرایط، تا می‌توانند از همان کودکی، انبار ذهنی ما را از عبارت‌هایی مثل «من نباشم، چه کسی کارهای تو را انجام دهد؟»، «زیر دست نامادری بیفتی تازه قدر من را می‌دانی»، «من نباشم تو هیچی نیستی»، «من هستم کاراتو می‌کنم تا تو بتونی درس بخونی وگرنه هیچی نمی‌شدی»، «همش به خاطر من هست که موفق شدی وگرنه خودت دست و پا چلفتی هستی» و سایر موارد مشابه، پُر کرده‌اند.
ما ضرب المثل داریم که می‌گوید: «توپنجاه سالت هم بشود باز هم برای پدر و مادرت بچه‌ای». پدر و مادرهای ایرانی، متأسفانه تعریف دقیقی از وظایف خود ندارند و آن‌قدر دخالت گر و کنترل‌گر هستند که در جزئی‌ترین اتفاقات زندگی فرزند خود هم سَرَک می‌کشند و همان‌طور که گفتم، هدفشان این است که نکند بچه‌شان اشتباهی کند و آبروریزی شود اما به این فکر نمی‌کنند که در حال تولید یک انسان ضعیف برای آینده هستند.
وقتی از بچگی، افکار مرا طوری می‌سازند که بدون حضور بقیه، هیچی نیستم و همه کارهایم فقط به خاطر حضور بقیه است، خب چه انتظاری دارید که بتوانم وقتی بزرگ شدم، روی پای خودم بایستم؟ پدر و مادرم به این فکر نکردند که یک روزی بزرگ می‌شوم، نیاز دارم که مدیریت زندگی را خودم به دست بگیرم و مرا برای زندگی فردا آماده باید کنند.
وقتی هم بزرگ می‌شویم، باز هم ما را تحقیر می‌کنند که تو خیلی دست و پا چلفتی هستی که از پس کارهایت بر نمی‌آیی حال آنکه ما دست پخت خودشان هستیم و آن‌ها هستند که این بلا را سر ما آورده‌اند.
من هر سال با تعدادی دانشجوی ایرانی خارج از کشور هم مشاوره دارم تا بتوانم از نظر مدیریت زندگی آن‌ها را تقویت کنم و همیشه اولین پرسش آن‌ها این است که آیا ما از پس زندگی تنهایی در خارج از کشور بر می‌آییم؟
من که همه عمر، غذایم آماده بوده، لباس‌هایم را مادرم شسته و اتو کرده و همیشه لقمه مدرسه را هم برایم پیچیده‌اند، آیا می‌توانم خودم بیدار شوم، صبحانه آماده کنم در مملکت غریب به دانشگاه بروم و برگردم و درس بخوانم؟
این دست پخت مادر و پدر کنترل‌گر ایرانی است. مادر ایرانی، پدر ایرانی، آبروی شما با اشتباهات ما فرزندان نمی‌رود، آبروی شما وقتی می‌رود که من 18، 19 یا 20 ساله شده باشم و حس کنم که توان یک کار ساده اداری هم ندارم چون همیشه مرا از سر دلسوزی به حساب نیاوردید و کارهایم را کردید.
طبق جدیدترین آمار، حدود 25 درصد از نسل جدید ایران، NEET شده‌اند، یعنی Not in Education, Employment, or Training و به فارسی یعنی انسانی که نه در حال درس خواندن است، نه در حال کسب مهارت است و نه شاغل است. یکی از مهم‌ترین دلایل آن، به این بر می‌گردد که پدر و مادرهای ما نخواستند ما سختی بکشیم و کاش می‌گذاشتند متناسب با سن خودمان، تجربه‌های لازم را به دست آوریم.
همه این را نوشتم تا بگویم ذهن شما هم مثل ذهن اکثر فرزندان ایرانی، این طعم و مزه را پیدا کرده که دور از خانواده سخت است، طاقت نمی‌آوری، لیاقت نداری، از پس هیچ کاری بر نمی‌آیی، بقیه نیستند که گلیم تو را از آب بیرون بکشند و صدها فکر مشابه دیگر.
شما هیچ تقصیری در این طعم دار شدن ذهنتان ندارید و این خروجی فرهنگ اشتباه رایج در کشورمان است و امیدوارم دست برداریم از این راه نادرست و به سمت این برویم که هر فرزندی در هر سنی، تجارت آن سن را به درستی کسب نماید و بزرگ شود.
2- تا به اینجا متوجه شدیم که چرا آن افکار به سراغ شما می‌آید و دلیل احساس ناتوانی‌تان چیست و چرا ترس تمام وجود شما را گرفته است. حالا سؤال این است که با ذهن طعم دار شده چه باید کرد؟ دو ایده وجود دارد:
الف) ذهنیت به وجود آمده را می‌پذیرید و سبک زندگی خود را طوری تغییر می‌دهید که بان ذهنیت در تضاد نباشد و آزاری نبینید. مثلاً می گویید به شهر خودم می‌روم یا اصلاً درس نمی‌خوانم یا طوری زندگی می‌کنم که پیش خانواده باشم و نمی‌خواهم دنبال ریسک و ایجاد تغییر باشم.
این ایده یک خوبی دارد آن هم اینکه هیچ هزینه روحی روانی پرداخت نمی‌کنید و در شرایط فعلی خود می‌مانید و نفس راحتی می‌کشید و تازه پدر و مادرتان ممکن است ته ذهنشان به این وابستگی افتخار کنند و بگویند چقدر خوب است که فرزندمان تا این حد وابسته است و خب خدا را شکر کار بدی نمی‌کند.
اما بدی این ایده چیست؟ روز به روز بزرگ‌تر می‌شوید و برای همیشه نمی‌توانید در این قلمرو بمانید. دست روزگار با زور و ضرب هم که شده، شما را از این دایره‌ای که دور خود کشیده‌اید بیرون می‌اندازد.
در واقع هرچه بزرگتر شوید، یک انسان اجتماع گریز، برده فکری و بدون طرفدار خواهید شد زیرا هر کسی با شما وارد رابطه شود به سرعت متوجه وابستگی‌تان خواهد شد و یا از شما سوء استفاده می‌کند و از شما یک میزبان خوب برای انگل بازی‌های خودش می‌سازد یا آنکه شما را با تحقیر و تمسخر از خویش می‌راند و ترکتان می‌کند.
ببخشید که این‌قدر بی‌پرده و شفاف از عاقبت کار صحبت کردم و قصد من ترساندن یا نگران کردن نیست بلکه فقط واقعیت انتهای مسیر را برای شما گفتم. گفتن واقعیت هم سخت است و هم دردناک. شاید برای من هم بد باشد که این‌قدر واقع بینانه برای شما می‌نویسم ولی اگر اجازه بدهید من با شما بازی نکنم و مثل دو انسان خردمند، با واقعیت صحبت کنیم و درست تصمیم بگیرید.
ب) اینکه یک روزی یک جایی هزینه‌های روحی روانی را پرداخت کنید و زودتر از این قلمروی آسایش بیرون بیایید و روزهای غریبی، ترس، درد، فشار و دلتنگی را همین حالا تحمل کنید تا کم کم از درونتان یک انسان قوی، مستقل، خود محور و توانمند زاییده شود.
به بیان دیگر، در این حالت، به جای آنکه منتظر دست روزگار باشید تا در یک جای نامعلوم و در بزنگاهی نامشخص یقیه شما را بگیرد و از دایره آرامش بیرون بیندازد، خودتان تصمیم می‌گیرید به اراده خودتان و در جایی که خودتان برگزیده‌اید، از دایره بیرون بروید و از همین حالا، خیلی زود و سریع مراسم مستقل شدن را جشن بگیرید و شروع کنید.
بدی این ایده در آن است که مجبورید همین حالا هزینه و درد دوری از خانواده و مستقل شدن و حس زندگی با بقیه و ترس‌های مختلف را تجربه کنید و خوبی آن هم این است که تا دیر نشده هزینه را پرداخت می‌کنید و همه چیز تمام می‌شود.
به دیگر سخن، این دردی است که باید بچشید، یا این درد را همین حالا می‌چشید و شلاق می‌خورید و خلاص می‌شوید یا دوباره عقب می‌اندازید و مثل تجربه قبلی پارسال که در پیام خویش درباره آن صحبت کردید، دانشگاه را رها می‌کنید و باز این درد سر جایش هست و تازه شاید بزرگتر هم شود.
3- اگر بخواهید این درد را بهتر تحمل کنید بهتر است که لیستی از ترس‌ها و نگرانی‌های خویش آماده کنید و برایش پاسخ منطقی پیدا کنید و اینطوری به خودتان شهامت می‌دهید تا با ترس‌ها مواجه شده و یک برای همیشه بت ذهنی‌اش را بشکنید. با امسال به سال بعد هیچ معجزه‌ای نمی‌شود.
4- توصیه می‌کنم روی خودتان کار کنید. دقت کنید که شما نوشته‌اید پارسال این مشکل را داشتید و دوباره امسال هم همین مشکل را داشته‌اید. این یعنی در این زمینه یا روی خود کار نکرده‌اید یا به درستی کار نکرده‌اید. انسان‌ها باید روی خود سرمایه گذاری کرده و خود را ارتقا دهند. موفق‌ترین باشید.

سلام خیلی دلم میخاد که از حالت روحی و اوضاع درونی آشفته ام براتون حرف بزنم و از کمک هاتون استفاده کنم اما انقدر زیاده و اصلا نمیدونم چجور شروع کنم و فعلا ذهن اشفته و پر استرسم رو با خودم تنها ميزارم
بخاطر همین سوال دیگه ایی که دارم ازتون میپرسم که ذهنم درگیرشه امیدوارم جواب بدید چون الان برام منطقی ترین و مورد قبول ترین ادم شمایید
من کلیپهای آموزشی خارجی از پلتفرم های مختلف رو ضبط میکنم بعد ترجمه میکنم و مطابقت میدم با جایگزین های ایرانی کلا از ب بسم الله تا ن آخر توضیح میدم تو کلیپ زیرنویس میکنم.
بعد هم بصورت متنی کامل مینویسم و توضیح میدم اما رو کلیپ لوگو کانالمو میزارم و همه آموزش ها رو بصورت پکیج جدا با هزینه کم میفروشم (مشتری زیادی ندارم خیلی هم روش مانور ندادم چون میترسم گناه باشه کارم) اما هزینه ایی که میگیرم بخاطر زحمت زیادی هست که برای اینکار انجام میدم و با این اوضاع نت ضعیف و کلا واقعا زحمت میکشم برای ترجمه و بازگردانی و هزینه میگیرم.
مشتری زیادی نداشتم چون زیاد مانور نمیدم اما الان میخام این کارمو جدی تر کنم اما هی عذاب وجدان دارم صاحبان این آموزش ها راضی نباشند چون خودشون رایگان در اختیار بقیه گذاشتن اما خارجی ان و به زبان مختلف و دوما خیلیا به این آموزش ها دسترسی ندارن یا استفاده نمیکنن من خیلی وقته تو این فکرم و حتی اجراش هم کردم اما همیشه حس عذاب وجدان هم دارم فکر میکنم اسمش دزدی نباشه
به نظرتون کارم درسته ادامه بدم یا نه به هر حال صاحبان کلیپ دیگران هستن البته بگم كه من موقع معرفی پکیج مینویسم که کلیپ ها از منابع معتبر و اساتید خارجی ان و ترجمه شدندو هنرجوها اطلاع دارن خیلی هم کامل توضیح میدم ورضایت هم داشتم از کلیپ ها اما خیلی سردرگمم از طرفی نیاز مالی دارم و خیلی ایده برای اجرا این کار و یه جور کارآفرینی تو سرمه و از طرفی میترسم حرام باشه؟مرسی که خوندید
رضا جدیدی پاسخ داد:
سلام وقت بخیر و نیکی. در قدم اول، اگر امکانش هست به صاحبان آن آثار، ایمیل بزنید یا در دایرکت بروید و توضیح دهید که هم‌چین اقدامی انجام می‌دهید و به احتمال بالا، مشکلی ندارند و رضایت خود را اعلام می‌کنند.
اگر چنین اقدامی فراهم نبود، راحت‌ترین روش، «واکنش رفتن» یا اصلاح رایج آن یعنی «ری اکشن رفتن» یا به انگلیسی Reaction است. در این روش، فیلم آن شخص را می‌گذارید، همه اقداماتی که برایم نوشته بودید را انجام می‌دهید ولی یک یا چند اقدام اضافه‌تر هم روی فیلم ایجاد می‌کنید.
به طور مثال می‌توانید خودتان هم در کلیپ صحبت کنید یا چهره خودتان هم روی فیلم باشد و با حالت‌های چهره روی فیلم استپ بزنید و قسمت به قسمت آن را توضیح دهید یا اگر نمی‌خواهید صدا یا چهره‌تان روی فیلم باشد، می‌توانید برش‌هایی از فیلم بردارید و با فیلم‌های مشابه ترکیب کنید به این صورت که همین حرفی که در این کلیپ زده شده، در فلان کلیپ هم توسط فلان شخص گفته شده و این میکس کردن‌ها، هم ارزش افزوده به مخاطب می‌دهد و هم یک Reaction است و کاملاً در دنیای امروزی، به رسمیت شناخته شده و مشکلی ندارد.
با این حساب، به جای تولید افکار مزاحم، استرس و ترس، به فکر راه‌حل باشید. من چند راه‌حل دادم و شما نیز می‌توانید از این راه‌حل‌ها یا هر ایده دیگری استفاده کنید و کار خود را توسعه دهید و دنبال بهبود باشید. موفق‌ترین باشید.

سلام تازه امسال کنکوری شدم و بدبختانه مشکل اصلیم حموم رفتنه اینطوری هستم که روزی یک و نیم ساعت از وقتم رو باید برم حموم باشمو اگه این کارو نکنم حس بدی دارم و فکر می کنم بوی بدی میدم و تمیز نیستم و ممکنه بیمار بشم یه وسواس بدی روی حموم دارم از بچگی هم اینطوری بودما الان بدجوری دارم ضربه میخورم ازش لطفا بهم بگید چیکار کنم؟ممنون
رضا جدیدی پاسخ داد:
سلام وقت بخیر و نیکی. آنچه باید درباره پیامتان بگویم، به ترتیب شماره‌گذاری عبارت است از:
1- همان‌طور که خودتان به درستی اشاره کرده‌اید، این موضوعی است که از کودکی برای شما ساخته شده است. بنابراین، یک شبه و یک روزه و با تصمیم شخصی به رفتارتان تبدیل نشده بلکه یک الگویی بوده که از اطرافیان گرفته‌اید.
با این حساب، اولین قدم به «خاطره شناسی» برمی‌گردد تا بتوانید با خاطره خود کنار بیایید، خواهش می‌کنم از منوی بالای سایت، وارد بخش «خاطره شناسی» شده و مطالب آن را دنبال کنید تا نحوه برخورد با خاطرات را بیاموزید.
2- شما روی مدت‌زمان حمام رفتن حساس شده‌اید و قانع شدن برای تمیز بودن را از روی مدت‌زمانی که در حمام می‌گذرانید، متوجه می‌شوید و خود را راضی کرده که بیرون بیایید. من در دوره «سراب جمع‌بندی کنکور» و در جعبه «من روی یک سری چیزها حَساسَم و این‌ها خط قرمز مَنَن» درباره شکل‌گیری حساسیت و نحوه برطرف کردن آن صحبت کرده‌ام، لطفاً آن مطلب را هم پیگیری نمایید تا بخش دیگری از پازل حل شدن مشکلتان را تکمیل نمایید.
3- مغز هر انسانی روی نقاط ضعف او فشار می‌آورد تا روی روند اصلی زندگی‌اش، اثر گذاشته و مانع از مصرف انرژی برای فعالیت‌هایی مثل درس خواندن شود. نقطه ضعف شما هم حمام، نظافت، تمیزی، طولانی ماندن در حمام و پیروی از الگوی کل دوران زندگی است.
با این شرایط، درک چگونگی عملکرد مغز نیز برای تکمیل بخش دیگری از پازل فکری شما نیاز است و درنتیجه، لطفاً دوره «مغز شناسی» را هم از نظر بگذرانید تا بیشتر و دقیق‌تر با عملکرد مغز آشنا شوید.
4- تا به اینجای کار، تلاش کردم به کمک آدرس‌هایی که دادم، فرایند آگاهی ذهنی شما را بالا ببرم اما آنچه تکمیل‌کننده نهایی این مشکل است، در نظر گرفتن یک معیار برای تمیزی است. اگر شما یک معیار و ملاک علمی برای تمیزی بدن داشته باشید آنگاه دیگر نیاز نیست که طبق سنت زندگی خود، روی طولانی‌مدت ماندن در حمام و حس تمیزی، تمرکز کنید بلکه با خودتان می‌گویید که من یک معیار علمی برای تمیزی دارم و با رعایت آن، تمیز خواهم شد.
در ادامه، معیار علمی تمیزی را برای شما می‌نویسم ولی شرط این معیار آن است که با خود بگویید که من می‌خواهم بر اساس علم زندگی کنم و نه احساس. من می‌دانم که با توجه به نکات شماره 1، 2، 3 مغزم تمایل دارد باز هم از همان روش قدیمی یعنی ماندن طولانی در حمام، پیروی کنم ولی با وجود کلی احساس منفی و فشار خاطرات، تلاش می‌کنم که به علم چنگ بزنم و همان را دنبال کنم و اما معیار علمی تمیز بودن برای حمام چیست؟
در منابع معتبر بهداشتی مانند American Academy of Dermatology و Mayo Clinic توصیه‌هایی وجود دارد:
الف) جنس موهای هر فرد با دیگری متفاوت است و این بدان معناست که میزان چربی‌های کف سر از یک انسان به انسان دیگر فرق دارد. بنابراین نوع شامپو و میزان شست‌وشوی موها، در همه افراد با هم فرق دارد.
بنابراین بر اساس میزان عرق کردن، جنس موها و همچنین داشتن بیماری‌های مرتبط با مو، ابتدا یک شامپوی مناسب را زیر نظر متخصص پوست و مو انتخاب کرده و آن متخصص با معاینه موهای شما، خواهند گفت که چند بار باید در هفته موهای خود را بشویید.
دقت کنید که داشتن موهای بلند، رسیدگی‌های خاص خودش را می‌خواهد که بایستی یا کوتاه کنید یا اگر بلند هستند، از متخصص درباره رسیدگی ساده و سریع سؤال بفرمایید.
ب) نوع پوست هر انسان نیز منحصر به فرد است. حساسیت‌های پوستی، خشکی، میزان عرق کردن و سایر موارد باعث می‌شود که صابون یا مایع مناسب برای شست‌وشو، از فردی به فردی دیگر تغییر کند و لطفاً از همان متخصصی که مراجعه کردید، درباره صابون مناسب برای پوست خودتان و همچنین مدت‌زمان لازم برای شست‌وشوی پوست در هفته سؤال کنید.
پ) نواحی از بدن وجود دارد که بیشتر از سایر بخش‌ها، عرق می‌کنند. قسمت‌هایی مثل زیر بغل و بخشی از پاها، این‌گونه هستند، بنابراین گاهی لازم است که شما حمام بروید و بدون آنکه موهای خود را شامپو بزنید یا کل بدن را صابون زده باشید، فقط روی همین نواحی شست‌وشو انجام دهید و آبکشی کرده و بیرون بیایید.
ت) آب ولرم برای دوش گرفتن مناسب‌ترین آب است چرا که می‌تواند مانع از خشکی و آسیب به پوست شود.
ث) هر بار که به حمام رفتید، وقتی قرار است کل بدن را بشویید، لطفا شست‌وشوی به ترتیب داشته باشید، یعنی چه؟ مثلاً ابتدا موهای خود را بشویید، بعد صورت و گردن، سپس دست‌ها، بعد از آن میان تنه و در نهایت پاها. اگر به ترتیب بشویید، وقت کمتری صرف می‌شود.
اکثر ما بی‌برنامه بدن خودمان را می‌شوییم، یعنی یک بار موها را می‌شوییم، بعد سراغ پاها می‌رویم دوباره برمی‌گردیم دست‌ها را می‌شوییم و همین‌که شلخته است، باعث می‌شود بارها و بارها تکرار کنیم. این بار امتحان کنید. به ترتیب بشویید تا ببینید چقدر سریع‌تر به نتیجه می‌رسید.
دو نکته مهم را هم بایستی بگویم:
اول) شاید بگویید که زشت نیست برای این موضوع پیش متخصص پوست و مو بروم یا برایش هزینه کنم؟ در جواب خواهم گفت، هر روزبه مدت 90 دقیقه در حمام وقت می‌گذرانید، از سوی دیگر، کلی آب، شامپو و صابون مصرف می‌کنید و همه این‌ها را اگر جمع بزنید، چندین برابر هزینه یک ویزیت توسط متخصص است.
ما باید یاد بگیریم که علمی زندگی کنیم و به ‌جای پیروی از احساس، علمش را یاد بگیریم و به علم تکیه کنیم و خیالمان راحت باشد که کار را درست جلو می‌بریم.
دوم) شست‌وشوی پوست با شامپوی بدن، معمولاً به خاطر احساس لیز بودن، حس تمیزی را کمتر از صابون به شما منتقل می‌کند. اگر روی این موضوع هم حساسیت دارید لطفاً از متخصص درخواست کنید که برای شما صابون مناسب تجویز نمایند. موفق‌ترین باشید.

سلام من از بعد کنکور دیگه از چیزی لذت نمی‌برم همیشه خیلی ذوق داشتم که کنکور بدم و بعدش بیام به کارای موردعلاقم بپردازم حتی بعد مدت ها وارد فضای مجازی شدم و با بعضی دوستای قدیمیم ارتباط گرفتم ولی نمی‌دونم چرا به حدددددییی انرژی منفی زیادی بهم میده که به جای لذت انگار دارن شکنجم میدن زیاد فکرمو درگیر می‌کنه اینکه کی لایک کرد کی درخواستمو رد کرد فلان فامیلو فالو کنم یا نه؟کلا با خودم حال نمیکنم که چیزایی به این مزخرفی دغدغم شده.
من قبلاً خیلی ادعام میشد میگفتم کنکور بدم ال میکنم بل میکنم کار میکنم و فلان چه می‌دونم فضای مجازی به درد نمیخوره من اگر یه روزی برم فقط به خاطر تولید محتوا میرم این حرفا الان احساس گناه دارم باورم نمیشه الان که کنکور و همه چی تموم شده هیچ ذوقی برای هیچی ندارم نه ورزشی نه هنری چسبیدم به یه صفحه گوشی و فقط هر روز خودمو تلف میکنم.
راستی اینو بگم قبل از اینکه نصب کنم همیشه مثال دوستام که استوری اینا میزاشتن و فالوور میگرفتن برام هیجان انگیز بود ولی الان میبینم خیلی چیز مزخرفیه اصلا برام لذتی نداره ولی چون قبلاً به خودم قول داده بودم انگار مجبورم انجامش بدم کلا می‌خوام بدونم فضای مجازی نداشته باشم توی بعدا به مشکل نمیخورم؟میتونم با بقیه ارتباط بگیرم؟اصلا لازمه این ارتباط؟
رضا جدیدی پاسخ داد:
سلام وقت بخیر و نیکی. آنچه در پیام شما بایستی بدان پرداخته شود به شرح زیر است:
1- ما انسان‌ها، در اکثر موارد، قبل از آنکه با پدیده‌ای رو به رو شویم، انتظارات، توقعات و تصوراتی را درباره‌اش می‌سازیم که من به آن، «انتظارات پیش از شروع» می‌گویم. انتظارات پیش از شروع از جنس رؤیاپردازی هستند درنتیجه مثبت، جذاب، رؤیایی، دوست‌داشتنی و بسیار خواستنی به نظر می‌رسند.
شما نیز برای بعد از کنکور خود، دچار انتظارات پیش از شروع شده‌اید به این صورت که تصورات مختلف مثبت، خواستنی و جذابی را برای بعد از کنکور خود در نظر گرفته بودید در حالی که شما در فضای بعد از کنکور زندگی نکرده‌اید که بدانید دقیقاً چه پیش خواهد آمد.
وقتی انتظارات پیش از شروع می‌سازید، در واقع دارید استانداردهای مثبت را بدون در نظر گرفتن عوامل محدودکننده مثل زمان و همچنین سختی‌ها تعریف می‌کنید و حالا اگر در واقعیت، آن انتظارات مثبت محقق نشود، این حس را دارید که از استانداردهای خود دور افتاده‌اید و در نهایت، احساسات منفی را تجربه کرده و از خود ناامید می‌شوید.
شاید بگویید پس اگر این‌طور باشد که دیگر نباید برنامه‌ریزی کنیم چون ما در آن شرایط زندگی نکرده‌ایم. در جواب بایستی این‌طور بگویم که وقتی مشغول تصور کردن آینده هستید، در واقع برنامه‌ریزی نکرده‌اید و فقط یک رؤیاپردازی انجام داده‌اید.
برنامه‌ریزی کردن شامل رعایت ریز نکاتی مثل در نظر گرفتن عوامل محدودکننده مثل زمان، دوری از کمال‌گرایی، شدنی بودن اجرا، در نظر گرفتن سختی‌هایی مثل افت و خیزها و طول کشیدن دست یافتن به اهداف و حتی پیش‌بینی کردن عوامل شوک‌آور ناشی از قرار گرفتن در آن موقعیت و سایر عوامل دیگر است.
فرق برنامه‌ریزی و انتظارات پیش از شروع در این است که در برنامه‌ریزی، از آنجا که دنبال محقق کردن اهداف هستید، دائماً درباره سختی‌ها، رنج‌ها، فشارها، دردها و استرس‌ها تحقیق می‌کنید تا بدانید چطوری می‌توانید آن‌ها را حل کرده و به هدف خویش برسید در حالی که در انتظارات پیش از شروع، از آرزوهای خود صحبت می‌کنید.
برای مثال، شما فرموده‌اید که اگر وارد مجازی بشوید فقط دنبال تولید محتوا هستید. این یک انتظار پیش از شروع است چون فقط یک تصور، تخیل و رؤیاپردازی مثبت است. حال اگر درباره سختی‌ها، رنج‌ها، فشارها، دردها و استرس‌های تولید محتوا صحبت کنید، آنگاه دو حالت پیش می‌آید:
الف) به این نتیجه می‌رسید که چنین چیزی جزء اهداف زندگی شما نباید باشد که در اینصورت از لیست خودتان خارجش می‌کنید و پرونده‌اش بسته می‌شود.
ب) مصمم‌تر می‌شوید که این دقیقاً همان چیزی است که می‌خواهم و در این حالت، از آنجا که سختی‌ها و زبری‌هایش را می‌دانید، به صورت واقع بینانه آن را پذیرش می‌کنید و درد انجامش را به جان می‌خرید.
شاید بگویید که سختی‌ها، رنج‌ها، فشارها، دردها و استرس‌های تولید محتوا چیست؟ مگر اصلاً سختی و استرسی هم دارد؟ بله این موارد را بخوانید:
الف) فشار مداوم برای ایجاد محتوای جدید: وقتی تولیدکننده محتوا در مجازی شوید آنگاه نیاز دارید که ایده‌های جدید داشته باشید و این نیاز به فکر کردن دارد تا بتوانید همیشه خود را در صدر نگاه دارید.
ب) انتظارات زیاد از سوی مخاطبان: همین‌طور که معروف‌تر می‌شوید، سطح انتظار بقیه هم بالاتر می‌رود و همیشه گلایه می‌کنند که آن‌ها را راضی نکرده‌اید.
پ) نقد و نظرات منفی: فضای مجازی محل بازخوردهای سریع است و محتوا سازان همیشه با نظرات منفی، نقدها و حتی حملات شخصی روبه‌رو هستند. خود این موضوع یک چالش است که چطور با آن کنار بیایند.
ت) الگوریتم‌های پلتفرم‌ها: این یکی به شما می‌گوید که هر چه منظم‌تر و بیشتر فعالیت کنی، بیشتر هم دیده می‌شوی؛ به عبارت دیگر، وارد یک چالش می‌شوید که بایستی هر روز باشید تا موقعیت خود را از دست ندهید.
ث) حریم شخصی: کافی است یک روز نباشید تا همه بپرسند کجایی؟ چرا نمیایی محتوا بگذاری؟ حضورت کمرنگ شده، مثال سابق نیستی و… . این‌طوری که مجبورید برای هر نبودنی از قبل به مخاطبان خود توضیح دهید.
ج) تکراری شدن: مجازی هم مثل همه مشاغل و حتی خود زندگی، بعد از مدتی تولید محتوا، به یک کار تکراری تبدیل می‌شود و بایستی تکرار را بپذیرید.
چ) کوچ مخاطبان: شما ماه‌ها زحمت می‌کشید و جا میفتید ولی ممکن است مخاطبان از یک پلتفرم به پلتفرم دیگری بروند و شما نیز دوباره از نو باید شروع کنید. مثلاً از تلگرام به اینستا و الآن هم تیک تاک و بعداً کجا؟
ح) دیر به نتیجه رسیدن: الگوریتم‌های این پلتفرم‌ها به گونه‌ای است که در بازه زمانی بالا مثلاً بالای 9 ماه، به شرایطی می‌رسند که بشود اسمش را گذاشت معروف شدن. به دیگر سخن، بالای 9 ماه فعالیت مستمر می‌کنید تا بتوانید به حد قابل قبول برسید و بایستی این موضوع را پذیرش کنید وگرنه ناامید خواهید شد.
خ) تغییر سبک زندگی: وقتی مجازی، یک کار حرفه‌ای می‌شود، کل سبک زندگی خودتان را نیز مجبورید بر اساس آن تغییر دهید. ساعت کاری شما شاید ساعت 7 تا 11 شب باشد زیرا در آن بازه، اوج حضور مخاطبان است. در آن ساعت‌ها بایستی به نحوی حضور داشته باشید یا حتی لباس پوشیدن، تنوع در چیدمان وسایل و… همگی از جمله موارد تغییر سبک زندگی است.
این لیست می‌تواند کامل‌تر هم بشود ولی سؤال: آیا شما وقتی که داشتید می‌گفتید در مجازی فقط دنبال تولید محتوا خواهم رفت به این سختی‌ها فکر کرده بودید؟ این را پرسیدم تا بهتر یادآوری شود که فرق بین برنامه و انتظارات پیش از شروع تا چه حد، زیاد است.
در برنامه‌ریزی، هیچ عنصری را به عنوان هدف انتخاب نمی‌کنیم مگر آنکه قبل از ورودش به سختی‌ها و رنج‌ها و فشارهایش آگاه شویم و بدانیم که واقعاً حاضریم آن‌ها را بپذیریم. تازه بعد از دانستن این موارد، نوبت به ترسیم مسیر رسیدن به آن هدف می‌رسد و برنامه ریزی انجام می‌شود.
حتی در برنامه‌ریزی به این هم فکر می‌کنیم که وقتی آن کار را انجام دهیم، چالش‌های نا آشنا و پیش‌بینی نشده‌ای هم وجود دارد که بایستی آماده راه‌حل دادن برایش باشیم.
2- استانداردهای خود را با بقیه تنظیم می‌کنید که این فشار روحی بزرگی را به وجود آورده است. برای مثال، چون دوستانتان استوری می‌گذارند، این حس را دارید که باید شما هم بگذارید یا اگر آن‌ها در حال صحبت از این هستند که چه کسانی مرا لایک کردند یا فالو شدم و… شما نیز موظفید که آن موارد را برای خود مهم بدانید.
چه کسی تکلیف کرده که بایستی در مجازی طبق اولویت‌بندی دیگران فکر کنید؟ شما می‌توانید در فضای بعد از کنکور خود، یکی از شبکه‌های اجتماعی یا مجازی را داشته باشید و ارتباط خود را حفظ کنید و نیاز به فعالیت خاصی هم نیست.
درست و حسابی و با در نظر گرفتن سختی‌ها، لطفاً به این فکر کنید که فرمول شما برای مجازی چطور باشد در آن آرامش بیشتری دارید؟ فرمول شخصی خودتان را تولید کنید و بگویید با این روش به نتیجه مورد نظرم می‌رسم.
3- الآن خودتان را وسط یک لجنزار ببینید و تلاش کنید هر بار بخشی از زندگی خود را سر و سامان بدهید. این خیلی مهم است که هر بار فقط یک بخش را اصلاح کرده و بهبود دهید و دنبال این نباشید که به یک باره کل زندگی خود را اصلاح کنید.
مثلاً در قدم اول، تکلیف خود را با مجازی روشن کنید و بگویید فرمول استفاده من این طوری است و از این به بعد دیدگاهم فلان جور استفاده از مجازی است. در گام بعدی به فکر این باشید که یک چکاپ کامل بدنی بدهید و از سلامت خود مطلع شوید و بر اساس شرایط، بهبودهایی را در ورزش و الگوی غذایی خود بدهید.
همین‌طور قدم به قدم و با یک سری کارهای ساده و کاملاً شدنی شروع کنید و به محض اینکه خواستید هدف‌گذاری کنید، درباره سختی‌هایش تحقیق کنید تا مطمئن شوید که انجامش می‌دهید و سپس اگر برای شما محبوب بود، اجرایش کنید.
لطفاً خود را با انتظارات پیش از شروع مقایسه نکنید که چرا پس مثل آن‌ها نیستم. آن‌ها فقط یک مشت تخیل بودند و هیچ بویی از واقعیت نبرده بودند. واقعیت را زندگی کنید و کم کم بر اساس توضیحاتی که درباره برنامه‌ریزی دادم، خودتان را بهبود داده و بالا بکشید.
فراموش نکنید که این هم بخشی از بازی زندگی شماست که درگیر انتظارات پیش از شروع شوید و سپس حالات روحی فعلی را تجربه نمایید و قطعاً الآن نوبت به این می‌رسد که این چالش را حل کرده و ارتقا یابید.
اگر این چالش‌ها نباشند آنگاه چطوری رشد کنیم و بزرگ شویم؟ ما مدیون این اشتباهات هستیم چون به ما راه بهتر را نشان می‌دهند. انتظار نداریم که همه کارهایمان درست باشد بلکه این انتظار را داریم که اشتباهات خودمان را اصلاح کرده و بهبود دهیم.
همین حالا خروج از لجنزار را شروع کنید شاید با یک مسواک زدن، شاید با تعیین همان فرمول مجازی، شاید با نظافت اتاق و خارج کردنش از فضای کنکوری، شاید با تحقیق درباره سختی‌های الگوی درست غذایی و ورزش کردن و سپس پذیرفتن آن‌ها و تبدیل کردنش به روتین زندگی و شاید با یک دوش حمام.
من چیزی که می‌دانم این است که همیشه از لجنزار شروع می‌کنیم و ذره ذره ایده داده و خودمان را بهتر می‌کنیم؛ بنابراین گوی و میدان در اختیار شماست که هر بار بخشی از زندگی خود را بهتر کنید. موفق‌ترین باشید.