تاثیر خاطرات بر موفقیت کنکور

سلام در پاسخ به سوال شما که چه چیزی از اینده خودم میخوام: راستش بطور کلی بخوام بگم من یک انسانی هستم که هیچی راضیم نمیکنه همه چیزو بهترینش میخوام در مورد ایندمم همینطور کلن حسم اینه باید نسبت به ادمای اطرافم اینده ی خیلی متفاوتی داشته باشم چون از بچگی خودمو متفاوت احساس کردم طوری بود هیچوقت هیچکس منو درک نکرد و افکارم با تمام اطرافیانم متفاوت بود.
اینو حتی بقیه هم حس میکنن و میگن مثلا همیشه خواهرم میگه خدا کنه ب چیزایی ک میخوای برسی چون تو اصلن نمیتونی اینجوری زندگی کنی و خودشون هم میگن ک سطح فکریم خیلی بالاتر از اوناس یه چیز خیلی بیشتر میخواستم جوری که ب جایی برسم که ادمای اطرافم تفکرشون مثل من باشه ب کم قانع نباشن زندگی عادی نداشته باشن.
تازه بعضی مواقع حس میکنم دکتر هم بشم باز چیز بیشتری میخوام انگار باز نمیتونه جوابمو بده نمیدونم ی همچین حسی دارم اما ی ترس بزرگ از این رشته دارم اونم چیزیه که از طرز تفکرم بدست میاد با توجه به زندگی که من میخوام حس میکنم پزشکی قراره تمام جوونیمو بگیره نزاره از بهترین سالهای عمرم استفاده کنم.
خیلی تحقیق درمورد این رشته کردم و کلن میدونم که چقدر سخته و دست کمی از زندگی ی پشت کنکوری نداره باز حس کردم این نمیتونه برام مناسب باشه که بعد هشت سال ب درامد برسی تو اون سن بخوای زندگیتو جمع کنی بفکر رشته دندونپزشکی افتادم چیزی ک بهتر میتونست جوابمو بده هم از لحاظ درامد هم کوتاه تر بودن دوره تحصیل و زودتر رسیدن ب زندگی ایده الم اما با توجه به چیزهایی که قبل گفتم هیچوقت نتونستم باورش کنم.
یک چیز دیگ ک مانع میشه اینه که اطرافیانم هیچکدوم تا حالا توی کنکور موفق نبودن و هیچکدوم ن زندگی درستی دارن نه شغل خوبی برا همین این باور رو از منم میگیرن ک من بتونم معجزه کنم و زندگیم متفاوت باشه خودمم تا حالا نتونستم راهمو پیدا کنم اوایل میگفتم من برای رشته هنر ساخته شدم راهمو اشتباه رفتم چون کلن نقاشیم خیلی خوب بود کلاس موسیقی هم میرفتم و روحیمم ب چیزای هنری بیشتر میخورد.
اما با توجه به اینکه معدل راهنماییم بالا بود تجربی رفتم هر چند الان دیگ حس قوی ب رشته هنر ندارم و حس میکنم اونم نمیتونه از لحاظ روحی و زندگی ک بخدم قولشو دادم ارضا کنه و فقط در حدی میخوامش که وقتی دانشگاه رفتم در کنارش این کلاسا رو هم ادامه بدم فقط جهت ارامش روحی خودم.
بصورت خلاصه تر بخوام بگم میخوام تا جایی پیشرفت کنم که تمام ادمای اطرافم عوض شن و ادما با سطح فکر بسیار بالا و زندگی انچنانی دورمو پر کنن میخوام خودمو نجات بدم به چیزی ک حس میکنم لیاقتمه برسم اما نمیدونم چرا تا الان اونطوری ک باید براش تلاش نکردم؟ واقعا خودمم نمیفهمم چمه و چی میخوام و باید چیکار کنم چ راهی برم پس چرا تلاش نمیکنم برای این همه اهداف بزرگ؟؟؟
حس میکنم شاید اصلا درباره خودم اشتباه فکر میکنم ینی درواقع دارم اینو ب خودم ثابت میکنم هر روز و هر دفعه ک ب برنامم عمل نمیکنم و روزم خراب میشه عزت نفس بیشتر خورد میشه و هر دفعه ب کمتر قانع میشم و میرسم ب رشته های فیزیوتراوی و بینایی سنجی میگم همینا خوبه برا من هم سال تحصیلش کمتر هم اسونتر هم رشته های خوبین از لحاظ بازار کار و درامد اما باز برمیگردم میگم الان وقت تلاش کردن ن انتخاب شغل مگه اصلا این رشته ها رو اوردی؟
مگ الان میخوای انتخاب رشته کنی اما باز ب روایتی موتورم روشن نمیشه برای حرکت از جونم نمیزارم برا هدفم صبحا با انگیزه بیدار نمیشم دارم مثل سال قبل میشم همون روزایی ک صب بدون هدف بیدار میشدم یکم درس میخوندم سرمو ب چیزایی الکی گرم میکردم یادم بره عذاب وجدانمو ولی اخرش چی؟
شبا رو با گریه میخوابیدم با استرس بیدار میشدم پارسال ب جایی رسیدم ک هر صبح ک بیدار میشدم توی رختخواب گریه میکردم و بیدار میشدم چون میدونستم امروزم قراره مثل بقیه روزا باشه ترس کنکور ترس افسردگی ترس تو خونه موندن و درس خوندن هر لحظه بیشتر و بیشتر وجودمو میگرفت.
دارم مثل سال قبل عمل میکنم خیلی میترسم مثل قبل بشه سال گذشته خودم افتضاح عمل کردم اما چن ماه اخر (اخرای فروردین) عمو و زن عموم رو توی تصادف از دست دادم هر چند حالم خیلی بد بود بخاطر این ماجرا نمیتونستم بخونم و ب همه گفتم اگر این اتفاق نیفتاده بود قبول میشدم اما خودم خوب میدونستم ک اگر اینطوری هم نشده بود باز قبول نمیشدم معدل دبیرستانم از سالای دهم یازدهم ک هیجده و خورده ای بود سال دوازدهم بخاطر ترک کلاسای مجازی و اخریام بخاطر همون ماجرا افسردگی و حال خرابی روی چهارده اومد.
منی که وقتی معدلم هیجده شد تا ی هفته گریه میکردم چون راهنمایی دیگ تقریبا بیست بودم اما اصلا برام مهم نبود شدم کسی ک همه چیزشو رها کرده کسی ک به کم قانع شد (رتبم شد ده هزار البته ده هزار سهمیه بیستو پنج که میدونید چقد افتضاح) اما انتخاب رشته نکردم با توجه ب چیزایی ک میخواستم من ب پرستاری و فرهنگیانو این چیزام راضی نمیشدم چ برسه ب چیزایی که با ده هزار میتونستم قبول بشم.
همونطور ک گفتم توقعم از دندونپزشکی اومد روی فیزیو و …… دیگ باور کردم ک امسال زیادش بتونم پیراپزشکی بیارم (درواقع خودمم نفهمیدم چی میخوام و چی میشه فقط اینکه روز ب روز با شکسته شدن عذت نفسم توقعتام پایین و پایین تر میاد و اینکه هر چی میگذره بیشتر احساس میکنم سه تا رشته تاپ تجربی ی غول خیلی بزرگن ک هر کسی نمیتونه بدستشون بیاره مخصوصا جایی ک ما زندگی میکنیم).

رضا جدیدی پاسخ داد:

سلام وقت بخیر و نیکی. آنچه در زندگی شما روی می‌دهد مسئله یخ زدن و وسط ماندن است. کل ما انسان‌هایی که روی کره خاکی نفس می‌کشیم، زندگی خود را در یکی از این سه وضعیت سپری می‌کنیم: الف) فردی که برای موفقیت تلاش واقعی و عملی انجام می‌دهد یا الان یک فرد موفق شده است، ب) یخ زدگی و وسط ماندن، پ) شخصی که زندگی معمولی خودش را انجام می‌دهد و هیچ هدفی بزرگ‌تر از آنچه به بقا و گذران زندگی‌اش مرتبط می‌شود، ندارد.
جالب این است که مغز حیوانی، از بین این سه وضعیت، ترجیح می‌دهد که را در وضعیت (ب) فرو ببرد چون کمترین انرژی در این وضعیت، مصرف می‌شود که مطلوب‌ترین حالت برای مغز حیوانی به حساب می‌آید. به عبارت دیگر، اگر فکر می‌کنید که مغز به زندگی معمولی و عادی راضی است، سخت در اشتبا هستید چون بالاخره زندگی معمولی هم نیاز به کار کردن و درگیری‌های روزمره خاص خودش دارد.
افرادی که وضعیت (الف) و (پ) هستید، تکلیفشان روشن است و مطابق با سطحی که در آن هستید، وظایفی را اجرا می‌کنند ولی آنچه برای شما شاید مبهم باشد، تعیین شرایط زندگی افرادی است که در وضعیت (ب) به سر می‌برند. این افراد از یک سو اندیشه موفقیت را در سر می پروانند و تصور اینکه در زندگی معمولی باشند، آنان را غمگین می‌کند و از سوی دیگر، حتی به اندازه یک فرد معمولی هم انرژی مصرف نمی‌کنند تا به چیزی برسند. شما هم دقیقاً در چنین وضعیتی هستید.
به عبارت دیگر، با توجه به توضیحاتی که برایم نوشته‌اید، مغز حیوانی با استفاده از «کمال گرایی» و «چند پتانسیلی کردن هدف‌ها» دایما با گفتن 1- باید بهترین‌ها را بخواهی، 2- به کم قانع نشوی، 3- باید چند هدف بزرگ هم سطح داشته باشی و با داشتن همه آن‌ها، به انسان ارزشمند تبدیل شوی، 4- با بقیه متفاوت باش، 5- خاص باش و سایر جملات مشابه، به شما یادآوری می‌کند که افکار موفقیت را داشته باشید و هر بار طرحی برای آینده خویش داشته باشید و از سوی دیگر وقتی به عملگرایی می‌رسد تا برای آن اهداف تلاش کنید، یا اقدامی دیده نمی‌شود یا آن زحماتی هم که می‌کشید خیلی گذرا، مقطعی و گاه گاه هستند.
نکته مهم این است که «چند پتانسیلی» و «کمالگرایی» در بی عملی شما هم نقش بازی می‌کنند. به عبارت دیگر، وجود ویژگی‌های «چند پتانسیلی» و «کمالگرایی» از یک سو به شما افکار بلندپروازانه و موفقیت گونه هدیه می‌دهد و از سوی دیگر، شما را از عملگرایی دور می‌کند اما چگونه؟ مغز «چند پتانسیلی» و «کمالگرای» شما می‌گوید اگر برای رسیدن به پزشکی تلاش کنی آنگاه به بقیه اهدافت نمی‌رسی و تکلیف بقیه چه می‌شود؟
پس کنکور دادن برای پزشکی باعث از دست رفتن بقیه اهداف زندگی‌ات می‌شود و نباید برایش بخوانی. با این اوصاف، دنبال جایگزین باش. برای جایگزین به دندانپزشکی می‌رسید ولی مسئله این است که دندانپزشکی هم تفاوت چندانی از نظر وقت گیری ندارد و مجدد به سمت رشته‌های پیراپزشکی سوق داده می‌شوید ولی دوباره با کمالگرایی به این نتیجه خواهید رسید که این رشته‌ها هم رضایت بخش نیست یا آن روحیه بالاخواهی مرا سیر نمی‌کند.
بنابراین اسم رمز وسط ماندن و یخ زدن شما «چند پتانسیلی» و «کمالگرایی» است. آنچه گریبان زندگی شما را گرفته روی این دو کلیدواژه می‌چرخد که لازم است این دو موضوع را درمان کنید. روش درمان هم درک این جمله است: «برای داشتن یک زندگی موفق، لازم است به واقعیت‌ها خود را نزدیک کنید». به عبارت دیگر، موفق‌ها کسانی هستند که با واقعیت‌ها رو به رو می‌شوند و از دنیای خیالی و رؤیایی خودشان فاصله می‌گیرند.
در دنیای واقعی فعلی نمی‌شود یک فوتبالیست حرفه‌ای که جراح قلب هم هست و مربی باشگاه اسب سواری هم می‌باشد و ترم‌های زوج هم در دانشگاه فیزیک کوانتوم درس می‌دهد، بشویم. در دنیای واقعی امروزی، متخصص‌ها حرف اول را می‌زنند. یک بازیکن فوتبال به دلیل اینکه بازیکن فوتبال است مورد ستایش قرار می‌گیرد و یک جراح قلب هم دقیقاً بخاطر اینکه عمرش را روی این زمینه گذرانده، قابل تقدیر است.
در دنیای امروز، جایزه نوبل را به کسی نمی‌دهند که به طور همزمان پزشک فیزیکدان، فلسفه دان، موسیقی دان و وکیل پایه یک دادگستری باشد بلکه نوبل متعلق به کسی است که گاه 20 سال از زندگی خودش را روی یک نظریه در بخش بسیار تخصصی در زمینه اقتصاد گذاشته است. اگر با واقعیت‌ها زندگی کنید و به قول معروف پاهایتان را روی زمین بگذارید و راه بروید آنگاه می‌توانید اولین تلاش‌ها برای خروج از وضعیت (ب) را انجام دهید.
دنیای گسترده امروزی، آنقدر پیشرفت کرده است که اگر خیلی حرفه‌ای باشید، فرصت این را دارید که در شاخه‌ای کوچک از یک علم به عنوان متخصص شناخته شوید. من کسانی را در علوم شناختی می‌شناسم که 25 سال و بیشتر فقط روی آمیگدال کار کرده‌اند. فکرش را کنید فقط آمیگدال آن هم 25 سال. آمیگدال یا بادامه مغز یک قسمت بسیار کوچک مغز است که به برنامه ریزی ترس شهرت دارد. آنچه در ذهن شما می‌گذرد، با آنچه در دنیای واقعی در حال وقوع است فاصله دارد و از آنجا که قرار است در این دنیا زندگی کنید پس لازم است با قوانین آن هم سازگار شوید. موفق‌ترین باشید.

سلام اقای جدیدی. وقتی به افکار و دغدغه هام فکر کردم متوجه شدم که من ته تمام روابطم رو طرد شدن و رفتن و دوست داشته نشدن میبینم. متوجه شدم که انگار باورم اینه که افرادی رو که دوست دارم یه روزی منو میزارن و میرن و طرد میکنن و هرچه من تقلا کنم فرد حتی به حرفام گوش نکنه و کار خودشو بکنه!
متوجه شدم یکسری خاطرات منفی از بچگی درمن به علت ناآگاهی دیگران شکل گرفته! مثلا یه بار مامانم با بابام دعوا کرد و منو گذاشت و رفت هرچی من گریه کردم برنگشت و آخرش بابام رفت مامانمو آورد هیچ وقت اون حس بد رفتنشون فراموش نمیکنم. یا یه بار منو ابجیم سر و صدا میکردیم و مشغول بازی بودیم که مامانم ناراحت شد چون داشتیم سروصدا میکردیم و گفت مامانتون نمیشم و لباساشو پوشید و درو باز کرد و رفت! بعدش خاله ام رفت مامانمو از سرکوچه آورد.
یا در روزهای مدرسه یکی از دوستام بی دلیل با من قهر کرد و یک هفته با من قهر بود با اینکه تا الانم علت کارشو نفهمیدم اما دیگه به این رابطه ادامه ندادم و ارتباطم رو باهاش قطع کردم. در خیالاتی که تصور میکنم ته یه رابطه دوست داشتنی به جدایی و رفتن ختم میشه همش ته ذهنم اینه که از حقم دفاع نمیشه و طرف حتی بهم گوش نمیده که من چی میگم و بعدش همه چی به نفع اون تموم میشه و بازم من مقصر محسوب میشم.
این طرز فکر رو هم از خاطراتم بیرون کشیدم: زمانی که من بچه بودم با دوستم رفتم تا در حیاط بازی کنم که دوستم هرچی گشت کفشاش رو پیدا نکرد بعد پسر صاحبخونه که حدودا ۱۲ ساله بود اومد و کفشای منو به دوستم داد و دوستمم تایید کرد که این کفشا مال من منم عصبانی شدم و کفشام رو به زور گرفتم اما اون پسره یه سیلی خیلی محکم منو زد که تا الان هر وقت بهش فکر میکنم لپم درد میگیره.
بعد رفتم پیش مامانم و گریه کردم و از مامانم انتظار داشتم از من دفاع کنه اما هیچی نگفت و گفت بزرگ شدی یادت میره ولش کن! یا یه بار یه دختره رو در پارک دعوا کردم (همسن بودیم) که چرا حباب ساز منو خراب کردی رفت داداششو آورد و منو زد! وقتی من به داداشم گفتم چون داداش من از اون پسره کوچیکتر بود چیزی بهش نگفت و درنتیجه کسی ازمن دفاع نکرد.
یا حتی یه بار داشتم با دختر خالم از پله ها بالا میرفتم که پسرای فامیل رو پله ها نشسته بودن یکیشون جلوی راه منو گرفت که نرم بالا و اشتباهی دستش تو چشمم رفت منم درحالی که ناراحت و عصبی بودم و چشمم هیچ جا رو نمیدید یه سیلی درگوش پسره زدم بعد پسر عمه ام که حدودا ۲۰ سالش بود جلوی منو گرفت که چرا فلانی رو زدی و منو تهدید کرد که بار آخرت باشه منم رفتم پیش بابام و گریه کردم و به بابام گفتم بیاد دعواشون کنه و از من دفاعی کنه اما بابام نیومد!
نمیدونم این خاطرات رو درست پیدا کردم یا نه؟ میشه کمکم کنید دفتر این خاطرات رو ببندم و اینقدر باورهای منفی در رابطه با دیگران تولید نکنم؟

رضا جدیدی پاسخ داد:

سلام وقت بخیر و نیکی. خاطراتی که برایم نوشته‌اید همگی در یک راستا هستند و به عبارت دیگر، این خاطرت همگی هم خانواده می‌باشند و مثل تکه‌های یک پازل می‌توانند دلایل ایجاد این باور که کسی از تو حمایت نمی‌کند و در نهایت تنها می‌شوی، در شما شده‌اند. البته شاید بتوانید تعدادی خاطره دیگر هم در همین جهت پیدا کنید و این پازل را با قطعات بیشتری تکمیل کنید.
حالا که این خاطرات را اینقدر تمیز و درست بیرون کشیده‌اید بایستی برای هر کدام یک حکم صادر کنید و با بررسی علت و استدلال درست، پرونده‌شان را ببندید. مثلاً اینکه پدر شما بایستی می‌آمد تا ماجرا را بررسی کند و بعد به آن پسر می‌گفت که تقصیر خودت بوده که جلوی راه دختر مرا گرفتی و این دختر منم به خاطر اینکه دستت در چشمم رفته، دردش گرفته و یک سیلی به تو زده. همین صحبت‌های به ظاهر ساده، می‌توانست به شما در آن سن، این اطمینان را بدهد که پدر شما پشتیبان شماست.
حالا چرا پدرتان این رفتار را نکرده؟ مثلاً ممکن است به دلیل آموزش ندیدن و بلد نبودنش باشد، یا مثلاً به خاطر رابطه‌های فامیلی و اینکه نمی‌خواسته موضوع جدی شود، یا حتی شاید به خاطر اینکه فکر می‌کرده این فقط یک ماجرای بین بچه‌هاست و موضوع مهمی نیست.
باید با خودمان این موضوع را حل کنیم که حمایت نشدن در بچگی نمی‌تواند دلیلی برای حمایت نشدن در بزرگسالی باشد. یعنی مغز شما نمی‌تواند بگوید چون در بچگی توسط مادر، برادر و پدر حمایت نشده‌ای پس الان هم هر مشکلی پیش آید، آن‌ها از تو حمایت نمی‌کنند. چون مسائل دوران کودکی برای اکثر خانواده‌ها متاسفانه جدی گرفته نمی‌شود ولی مسائل حال حاضر شما قطعاً برای خانواده‌تان مهم است و هرگز رفتارهای قبلی را نخواهید دید.
حتی شما باید یک گام جلوتر هم بروید و سعی کنید لیست تمام نیازهای احتمالی به حمایت خانواده را برای خود بنویسید و سعی کنید راه حل‌های جایگزین داشته باشید و با فرض اینکه خانواده حمایت نمی‌کند، به فکر روش‌هایی باشید که زندگی‌تان را همچنان جلو ببرید. اگر همچین راه حل‌های جایگزینی را برای خود داشته باشید که کلاً در سطح بالاتری زندگی می‌کنید و بدون دغدغه می‌توانید به رویه خوب خودتان ادامه دهید.
با این توضیحات شما بایستی پرونده تک تک خاطرات را با تحلیل و بررسی و صدور حکم ببندید و برای شرایط فعلی خودتان نتیجه‌های درست بگیرید و به فکر روش‌هایی باشید که بتوانید در شرایط فعلی، به روند پایداری در زندگی برسید. موفق‌ترین باشید.

سلام آقای جدیدی. ببخشید من سوالی داشتم. چرا بعضی از خاطرات هستن که هرچقدرهم پروندشون رو ببندیم بازهم انگار گوشه ای از ذهن وجود دارن. یعنی مثلا بعضی خاطرات رو حتی پروندشون روهم میبندیم و به قول شما سوزن بی حسی هم بهشون میزنیم و خداروشکر شدت گذشته روهم دیگه ندارن ولی گاهی اوقات درگوشه ای از ذهن احساس میشن ولی نمیتونن شدت گذشته رو برات ایجاد کنن.
از این بابت خوشحالم فقط میخواستم بدونم آیا خاطراتی که پروندشون وبستیم باید کاملا پاک پاک بشن از ذهن یا نه همین که سوزن بی حسی بهشون بزنیم که دیگه نتونن کاری به ما داشته باشن کافیه؟چون من هنوز بعضی خاطرات رو با اینکه کاملا پرندشون و بستم اما گاهی احساسشون میکنم آیا باید کاملا از ذهنم پاک شن؟ ممنون میشم پاسخ بدید.

رضا [جدیدی پاسخ داد:

سلام وقت بخیر و نیکی. خاطرات هرگز پاک نمی شوند. یعنی اینطور نیست که پاک سازی صورت بگیرد. خاطرات برای همیشه وجود دارند ولی ما پرونده شان را می بندیم به این معنا که هر بار یادش افتادیم دیگر به آن فکر نمی کنیم بلکه حکم صادر شده را بیان می کنیم و به درس خواندن ادامه می دهیم.
در ضمن یادتان باشد مغزتان مدت هاست با یادآوری آن خاطره جلوی درس خواندن تان را گرفته پس انتظار نداشته باشید که بیخیال شود و بازهم فشار می آورد که دوباره متوقف شوید و درس نخوانید. از سوی دیگر مغزتان از شوک هم استفاده می کند. یعنی مدتی کلا این خاطره را فراموش می کنید ولی دوباره به یادتان می آید. اینجاست که مغز می خواهد شوک بدهد و بگوید خاطره را جدی بگیر و از کنارش به سادگی عبور نکن و حالت هنوز خوب نشده است. با آگاهی از این مطالب قطعا کلک نخواهید خورد. موفق ترین باشید.