شناخت عملکرد مغز برای موفقیت در کنکور

سلام من هم کنکوری هستم و چندین سال هست که با این موضوع دست و پنجه نرم میکنم و قطعا عامل عدم موفقیت من در کنکور ۱۴۰۱ به نوعی همین فریب ذهن به هر بهانه است بنده تمام مطالب شما و سوالات دوستان و پاسخ های بسیار دقیق شما را بررسی کرده ام و تقریبا عامل و مشکل را پیدا کردم اما موضوع اصلی راه حل درخور این موضوع مهم است چه کنم که بد کلافه شده ام راه حل چیست؟ با تشکر
رضا جدیدی پاسخ داد:
سلام وقت بخیر و نیکی. هر مشکلی راه‌حل خودش را دارد. به طور مثال یک دانش‌آموز ممکن است مشکل وسواس داشته باشد که روش حل شدنش بیرون کشیدن نگرانی‌های ذهنی او و پاسخ درست و اصولی دادن به آن‌ها است. این‌طور نیست که یک راه‌حل کلی برای همه مشکلات وجود داشته باشید. لازم است بدانیم آن مشکل چیست، چه خاطرات و معنا بخش‌هایی آن را ساخته، با چه احساساتی تقویت شده تا آنگاه راه‌حل برون‌رفت از آن را طراحی و معرفی نماییم.
در ضمن یادآور می‌شوم که هر رفتاری ممکن است بعد از خنثی‌سازی باز هم برگشت داشته باشد. به طور مثال، رفتار x را داشته‌اید و آن را حل می‌کنید ولی بعد از گذشت چند مدتی دوباره همان رفتار برمی‌گردد. اینجا نباید شوکه شوید و به هم بریزید.
این برگشت کاملاً عادی است و فقط کافی است همان راهکار قبلی را تکرار کنید و از این شرایط عبور نمایید. فراموش نکنید که هدف از برگشت این رفتار، شوک دادن، بحران سازی و احساس خودکم‌بینی است؛ اما با آگاهی که الآن به دست آوردید، شرایط برای خروج از رفتار فراهم است. موفق‌ترین باشید.

با سلام شما گفتید درس خواندن برای اینکه با صرف انرژی همراه است برای همین مغز مانع ما برای مطالعه می شود و باید در مسیر مطالعه سختی را تحمل کنیم پس چرا از بعضی رتبه های برتر کنکور را که عامل موفقیتشان را جویا میشویم مثلا می‌گویند فلان شخص علت موفقیتش این است که با عشق درس می‌خوانده و از درس خواندن لذت می‌برده و اصلا به چشم اجبار و کار نمی‌دانسته یا حتی به رونالدو که گفتند عامل اصلی موفقیتت را چه می دانی گفت: من فوتبالم را دوست دارم و با عشق بازی می‌کنم و حتی گفت بهترین تفریحم فوتبال است. پس چرا آن ها درس خواندن یا فوتبال بازی‌کردن برایشان سخت و طاقت فرسا نیست؟
رضا جدیدی پاسخ داد:
سلام وقت بخیر و نیکی. در آینده (البته خیلی دور چون هنوز کلی دوره نوشته نشده باقی‌مانده که بنویسم) دوره‌ای روی کلبه مشاوره منتشر خواهد شد که موضوعش تحلیل گفتار است. در آن دوره خواهیم آموخت که گفت و گوهای افراد دارای چه خطاهای مغزی و تفکری است اما در حال حاضر برای پاسخ به پرسش شما، مواردی را به ترتیب شماره‌گذاری بیان می‌کنم که زاویه دید بهتری از مسئله پیدا کنیم:
1- انسان‌ها در چارچوب افکار و اندیشه‌هایی که به واسطه آن‌ها بزرگ شده‌اند، صحبت می‌کنند. به طور مثال وقتی کسی به شانس معتقد است، به دست آوردن یک موفقیت را به شانس و از دست دادنش را به بدشانسی ربط می‌دهد. فرد دیگری که به علاقه پایبند است، کسب موفقیت را حاصل علاقمند هدف بودن و شکست را حاصل بی‌میلی می‌داند.
با این حساب، وقتی رتبه‌های برتر یا رونالدو که مثال زدید، در مورد موفقیت صحبت می‌کنند فقط مشغول توضیح دادن سبک فکر و اندیشه‌ای است که دارند و این موضوع جدای از سختی و دردناک بودن عملگرایی است. به عبارت دیگر یک داوطلب کنکور که رتبه برتر شده، برای رسیدن به این جایگاه درد عملگرایی و فشارهای احساسی مغز را تحمل کرده و به تداوم رسیده و هدفش را محقق ساخته ولی در توصیف این اتفاق می‌تواند بگوید که با عشق و علاقه درس می‌خوانده و درس خواندن هم برایش تفریح بوده است. آیا این صحبتش به معنای دردناک نبودن عملگرایی است؟ خیر این فقط داستانی است که او در چارچوب فکری خودش بیان می‌کند و در تمام روزهای قبل از کنکورش، درد و فشار زیادی را تحمل کرده که به اینجا برسد.
یا رونالدو وقتی بیان کند که بهترین تفریحش فوتبال است و با عشق و علاقه فوتبال بازی می‌کرده به معنای آن است که رعایت آداب غذایی، رژیم گرفتن‌های زیر نظر پزشک متخصص، نخوردن غذاهای مورد علاقه‌ای که کالری زیاد دارند، خواب منظم داشتن، تمرین‌های سنگین بدنسازی و تاکتیکی در فصل‌های مختلف سال و… را انجام دادن دردناک نیست؟
همان چشم بستن به خوردن یک خوراکی را در نظر بگیرید. اگر یادتان باشد رونالدو در یک مصاحبه، نوشابه‌ای را از روی میز برداشت و به جایش آب گذاشت. او نوشابه که نوشیدنی مورد علاقه اکثر انسان‌هاست را نمی‌خورد. آیا محروم کردن خود از نوشابه یک تفریح یا یک علاقه است؟
آشپز رونالدو در مصاحبه‌ای از رژیم بسیار سختگیرانه او صحبت کرده بود. او بیان کرده بود که رونالدو از غذاهای مورد علاقه‌اش که حتی تصورش هم دلش را آب می‌کند، به خاطر کالری بالا چشم‌پوشی می‌کند و به خودش سخت می‌گیرد و برای همین است که در این سن و سال بدن سرحالی دارد و می‌تواند خیلی بهتر از و بیشتر از سنش فوتبال بازی کند. آیا نخوردن غذای مورد علاقه لذت‌بخش است یا زجرآور؟
تفسیر یک فرد از موفقیت با مجموعه‌ای از سختی‌هایی که او کشیده تا به هدفش برسد کاملاً می‌تواند متفاوت باشد. برای در امان ماندن از این خطاها لازم است که به صورت عملی به مسیری که طی کرده فکر کنید. گفت و گوی افراد دارای خطاهای بسیاری است که جای بحثش بماند در دوره اختصاصی‌اش ولی در همین چند خط مشخص شد که تا چه حد می‌تواند بین آنچه روی داده و آنچه بیان می‌شود تفاوت وجود داشته باشد.
این خطاها فقط در مبحث موفقیت نیست. تحقیقات نشان داده که انسان‌ها احساسی خرید کرده و منطقی توجیه می‌کنند. مثلاً اگر از یک فرد بپرسیم چرا این شلوار را خریدی؟ برای ما به دنبال دلایل منطقی می‌گردد که به وسیله آن‌ها خرید خودش را توجیه کند چون در عمق افکار انسان، بیان دلیل احساسی مثل «همین‌طوری خریدم یکهویی خوشم آمد»، نشان دهنده یک شخصیت غیر قابل اعتمادی است که در لحظه و بدون هیچ پشتوانه‌ای تصمیم می‌گیرد. اما اگر بگوید «من مدت‌ها بود به فکر خرید یک شلوار بودم. قبلاً از فلان شلوار به خاطر کار و جنس خوبش راضی بودم. از همان برند خریدم و چون قبلاً رنگ‌های دیگر را داشتم این بار تصمیم گرفتم این رنگ را بخرم که قبلاً نداشتم»، حالا یک شخصیت قابل اعتماد به نظر می‌رسد که برای تصمیمش مدت‌ها فکر و برنامه‌ریزی دارد.
این‌ها خطاهای گفتمانی انسان‌هاست و ما می‌توانیم سختی و فشار تحمل کنیم ولی آن را به صورت یک ماجرای خوشایند تعریف کنیم. درنتیجه ما نباید «سخت و طاقت‌فرسا بودن عملگرایی» را به «خطای گفتمانی افراد موفق» پیوند بزنیم و بگوییم که موفقیت برای برخی از افراد سخت و زجرآور نیست.
این خطاهای گفتمانی را از زاویه دیگری هم می‌توان به بحث نشست. فرض کنیم هدف یک دانش‌آموز پزشکی باشد. حالا اگر پیش یک پزشک برود و او بگوید که به سمت پزشکی نرو به فکر یک رشته راحت باش. حالا این دانش‌آموز چه باید کند؟ آیا بایستی اسیر خطای تفکری آن پزشک شده و مسیر زندگی خودش را تغییر دهد؟
2- بنیان یک تئوری یا نظریه بر مبنای گفت و گوی اشخاص یا نظرسنجی نیست. به طور مثال وقتی می‌گوییم که مغز حیوانی درس خواندن را دردناک می‌داند بر این اساس نیست که از کنکوری‌ها و دانش‌آموزان نظرسنجی کرده باشیم و چون اکثریت گفته‌اند درس خواندن دردناک است، پس به این تئوری برسیم که درس خواندن دردآور است. اینکه درس خواندن دردناک است دقیقاً بر مبنای عملکرد مغز به صورت تئوری درآمده و هر فردی که مشغول درس خواندن است این درد را هر روز می‌چشد و می‌داند چه فشار درونی و حسی را بایستی تحمل کرده تا به موفقیت برسد. حالا ممکن است یکی دچار خطای گفتمانی شود و این درد را با واژگانی مثل علاقه و تفریح تفسیر کند ولی او نیز می‌داند و صدالبته می‌گوید که برای رسیدن به جایگاهش سختی‌های زیادی را تحمل کرده است و هیچ کسی نیست که بگوید رسیدن به موفقیت آسان است و از آن مهم‌تر، کسی هم نمی‌گوید که درد کشیدن یک لذت حساب می‌آید مگر آنکه در فضای شاعرانه و به دلایلی که در مورد اول آوردم، سعی در ارائه گفتمان قابل پذیرش برای عموم مردم دارد. شبیه به چیزی که شاعران نیز در شعرهای خود از درد دوری به عنوان نعمت یا عسل یا پاداش یاد می‌کردند.
3- اینکه ما کاری را اجبار بدانیم یا آن را علاقه تعریف کنیم، تأثیر بر میزان سختی آن کار ندارد. یادگرفتن درس X اگر 100 واحد سختی داشته باشد، چه من آن را کار لذت‌بخشی تصور کنم و چه آن را زجرآور بدانم، این 100 واحد سختی سر جای خودش است و اگر این 100 واحد را تحمل کنم آنگاه یاد گرفتن درس X اتفاق خواهد افتاد و اگر نه، هرچقدر هم صحبت از علاقه و عشق کنم، این یادگیری حاصل نخواهد شد. با این حساب، گفتمان ما در مورد اینکه درس خواندن را چگونه توضیح می‌دهیم سختی را به راحتی تبدیل نمی‌کند.
4- برخی از موارد قابل امتحان کردن و درک واقعیت است. به طور مثال شما می‌توانید یک هفته با این دید که درس خواندن یک عشق و علاقه است درس بخوانید و میزان سختی که برای اجرای برنامه دارید را یادداشت کنید. هفته بعد نیز با این درس بخوانید که برای رسیدن به هدف مجبورم درد درس خواندن را هرچه سریع‌تر تحمل کرده و آن را عقب نیندازم و دوباره میزان سختی و فشار را یادداشت کنید. آنچه خواهید دید این است که درد اجرای برنامه یکسان است چون یادگیری، مرور، تست و رفع اشکال به جمله‌بندی‌های ما ارتباطی ندارد که اگر مثلاً آن را عشق و علاقه دانستیم آنگاه درس خواندن بی‌درد و رنج شود و اگر آن را درد دانستیم آنگاه درد بکشیم که در نهایت تصمیم بگیریم که درس را عشق و علاقه بدانیم که شیرین و آسان شود. هیچ چیزی بهتر از این کار عملی نیست که دیدگاه شما را واقع‌بینانه نماید. موفق‌ترین باشید.

سلام آقای جدیدی خسته نباشید یک سوال خیلی مهم داشتم اینکه بعضی میگویند با انرژی مثبت و افکار مثبت به خود تلقین کردن برای درس خواندن بسیار مفید و باعث پیشرفت سریع درس میشود ، موافقید ؟یا اینکه واقع نگر باشیم و کلا درس بخوانیم و با این افکارمثبت و انرژی مثبت کاری نداشته باشیم موافقید؟ انرژی مثبت را که خودم امتحان کردم اولش خیلی حس خوب وانرژی میده وباعث میشه بدون خستگی و با تمرکز زیاد درس بخوانم اما بعد از مدتی دیگه اون طرز فکر انرژی مثبت نمیده و مثل اولایل کار بی انرژی میشوم ؛ با یکی از مشاورین کنکوری که صحبت کردم گفتند باید مداوم و با راه های مختلف به خودت انرژی مثبت بدهی و به خودت تلقین کنی تا اثرش از بین نرود ، حالا شما با مطالعه با ایجاد انرژی مثبت درونی در خود موافقید یا اینکه کلا این مسائل را اشتباه میدانید ؟ با سپاس فراوان
رضا جدیدی پاسخ داد:
سلام وقت بخیر و نیکی. مواردی در خصوص پرسش شما به ذهنم می‌رسد که با شماره‌گذاری توضیح می‌دهم:
1- پیوند زنی نادرست یکی از خطاهای مغزی ما انسان‌هاست. شاید شنیده باشید که به یک کنکوری می‌گویند: «امسال که کنکور داری خوب غذا بخور که دچار کم‌خونی نشوی». در این جمله، «درس خواندن برای کنکور» با «کم‌خونی» پیوند خورده است در حالی که می‌دانیم مطالعه دروس کنکوری باعث کم‌خونی نمی‌شود.
در جمله «همکلاسی‌ام امتحان فیزیکش را بیست گرفت، او باهوش است و استعداد فیزیک دارد»، دو مفهوم «نمره بیست امتحان فیزیک» با «هوش و استعداد فیزیکی» داشتن پیوند می‌خورد ولی آیا نمره بیست در یک درس به معنای هوش و استعداد در آن است و یا هر فردی می‌تواند با مطالعه این نمره را بگیرد؟
به متن پیامتان برگردیم. در جمله «با انرژی مثبت و افکار مثبت به خود تلقین کردن برای درس خواندن بسیار مفید و باعث پیشرفت سریع درس می‌شود»، دو عبارت «انرژی و افکار مثبت» با «پیشرفت سریع درسی» پیوند خورده است. سؤالی که روی میز این است که آیا پیشرفت تحصیلی به انرژی و افکار مثبت ارتباط دارد؟
این سؤال را می‌توان به گونه‌ای دیگر هم پرسید: دانش‌آموز A را در نظر بگیرید که یک بار با احساسات و افکار صد در صد مثبت، دفعه دوم با احساسات و افکار کاملاً خنثی (نه مثبت نه منفی) و مرتبه سوم با احساسات و افکار صد در صد منفی، به یک اندازه درس X را بخواند، آیا نتیجه‌اش در این سه مدل خواندن متفاوت می‌شود؟ دقت کنید که هر سه بار از نظر زمانی و میزان خواندن کاملاً یکسان بوده ولی از نظری سه حس مختلف داشته است.
می‌دانم قلقلک آور است که بخواهیم بگوییم از نظر پیشرفت فرقی نمی‌کنند چون آنچه در پیشرفت تحصیلی در یک مبحث تأثیرگذار است، میزان مطالعه، مرور، تست و رفع اشکال‌هایی می‌باشد که از آن مبحث انجام داده‌ایم. چه با حس مثبت، چه خنثی و چه منفی، اگر من مطالعه، مرور، تست و رفع اشکال را انجام داده باشم، پیشرفت می‌کنم و اگر اجرا نکنم، پیشرفتی هم شکل نمی‌گیرد.
بنابراین هرگونه پیوند زدن «درس خواندن» با «احساسات» نادرست است. البته اینجا یک سؤال هم مطرح می‌شود: پس چرا وقتی احساسات منفی داریم، تمایلی به درس خواندن نداریم؟ جوابش این می‌شود: ما هیچ‌وقت تمایل به درس خواندن نداریم حتی وقتی با احساس مثبت هستیم. کم نیستند دانش‌آموزانی که با احساس مثبت درس نمی‌خوانند. مثلاً دانش‌آموزانی که اعتماد به نفسشان، زاویه دید متفاوتی به آن‌ها داده و باعث شده خود را برتر بدانند و به این نتیجه برسند که هر وقت شروع کنند، موفق می‌شوند و به همین دلیل، درس خواندن را اجرا نمی‌کنند. یا دقیقه نودی‌هایی که ده‌ها خاطره مثبت روی میز می‌گذارند که در فلان و بهمان امتحان فقط دو روز آخر خواندم و نوزده شدم پس باز هم می‌شود روزهای آخر خواند و بهترین نتیجه را گرفت و با تکیه بر همان خاطرات مثبت درس نمی‌خوانند. پس احساسات کلاً تولید می‌شود که جلوی درس خواندن را در نهایت بگیرد چه از نوع مثبت و چه منفی آن.
از سوی دیگر اینکه اکثر ما گمان می‌کنیم وقتی احساسمان منفی است نمی‌توانیم درس بخوانیم، در واقع اسیر پیوند زدن «احساس منفی» با «خوب نبودن مطالعه در این شرایط» هستیم. این پیوند را ساخته‌ایم و بارها تکرارش کرده‌ایم و حالا گمان می‌کنیم که درست است. در حالی که شما قادر هستید در منفی‌ترین شرایط حسی، مطالعه را جلو ببرید و پیشرفت تحصیلی هم داشته باشید و بعد از مدتی ببینید که واقعاً هیچ ربطی بین حس منفی و درس نخواندن نبود و فقط قانون ذهنی من بود که اگر منفی باشم نمی‌خوانم.
تا به اینجای کار برای ما روشن شد که اگر دنبال پیشرفت تحصیلی هستیم، خط و ربط این ماجرا از احساسات جداست و به مطالعه، مرور، تست و رفع اشکال آن مبحث مربوط می‌شود و اگر گمان می‌کنید که در شرایط حسی منفی توان درس خواندن ندارید، قانون ذهنی شماست و این موضوع واقعیت ندارد زیرا می‌توانید در منفی‌ترین شرایط حسی، درس‌ها را بخوانید و خلاف این قانون عمل کنید. اگر درست بود که نمی‌شد خلافش کاری انجام داد.
2- حالا فرض را بر این بگذاریم که احساسات مثبت واقعاً در پیوند با پیشرفت تحصیلی است که در شماره قبلی متوجه شدیم این‌گونه نیست. ایرادی ندارد فقط یک فرض کنیم تا مطلب جلو برود. با این فرض، ما در حال ایجاد پیوند بین «احساسات و افکار مثبت» با «پیشرفت تحصیلی» هستیم و این پیوند زنی چند کار بزرگ به دست ما می‌دهد که عبارت است از:
الف) قانون ذهنی را می‌سازیم که این‌طور بیانش می‌کنم: «من فقط زمانی می‌توانم درس بخوانم و پیشرفت سریع تحصیلی کنم که انرژی و افکار مثبت داشته باشم» و چنین قانون ذهنی، بهترین خوراک را به مغز می‌دهد که با تولید احساسات منفی، چنین بگوید: «الآن احساس منفی داری، پس نمی‌توانی درس بخوانی». این را عکس نقیض می‌گویند که مغز ما استادانه از این تکنیک منطق کمک می‌گیرد. عکس نقیض یعنی جمله را برعکس و متضاد می‌کند.
جمله اولی چه بود؟ «من فقط زمانی می‌توانم درس بخوانم و پیشرفت سریع تحصیلی کنم که انرژی و افکار مثبت داشته باشم». مغز اول این جمله را برعکس می‌کند که این‌طور می‌شود: «اگر انرژی و افکار مثبت داشته باشم آنگاه می‌توانم درس بخوانم و پیشرفت سریع تحصیلی کنم» و بعد فعل‌ها را منفی می‌کند: «اگر انرژی و افکار مثبت نداشته باشم آنگاه نمی‌توانم درس بخوانم و پیشرفت سریع تحصیلی کنم» و برای بهتر خوانده شدنش آن را هم معنی می‌کند: «اگر انرژی و افکار منفی داشته باشی، پیشرفت تحصیلی هم نمی‌کنی».
به همین سادگی دچار عکس نقیض می‌شویم و تعداد زیادی از روزها را از دست می‌دهیم و مغزمان را آماده ایجاد احساس منفی می‌کنیم تا از درس فاصله بگیریم. در حالی که در مورد 1 آموختیم احساسات تأثیری بر پیشرفت ندارد ولی با فرض نادرست مورد 2 گرفتار این مشکل شدیم.
ب) با قبول این فرض اشتباه، وظیفه و مأموریت ما این می‌شود که قسمتی از وقت هر روز خویش را صرف بالا نگه داشتن انرژی و افکار مثبت کنیم تا نخوابد. این فرایند علاوه بر اینکه زمان مفید شما را هدر می‌دهد چون بالاخره برای بالا نگاه داشتن انرژی و افکار مثبت مجبورید وقت بگذارید، به بُن بَست می‌رسد زیرا تعداد روش‌های بالا بردن انرژی و افکار مثبت مگر چند تاست؟ تک به تک آن‌ها طبق تجربه شخصی خودتان که در توضیحات خویش نوشته‌اید، خاصیتش را خیلی سریع از دست می‌دهد و روزی فرا می‌رسد که دیگر ابزاری برای بالا نگاه داشتن انرژی مثبت ندارید و آنگاه خوراک دیگری برای مغز خویش مهیا کرده‌اید که اجرای برنامه را به زمین بزند.
3- چرا انرژی مثبت از بین می‌رود؟ چرا نباید پایدار و مانا باشد؟ از آن طرف چرا انرژی منفی گویی همیشگی و دائمی است. دلیل این‌ها چیست؟
برای یافتن پاسخ بایستی این نکته را در نظر داشته باشید که تمام کتاب‌ها، سخنرانی‌ها، دوره‌ها، آموزش‌ها و… که روش‌هایی را برای بالا تلقین انرژی مثبت معرفی می‌کنند، هدفشان این است که درد عملگرایی را از بین برده یا کم کنند.
برای درس و کنکور مثال می‌زنم. درس خواندن بسیار پر انرژی است و ارتباطی با بقا و زنده ماندن ندارد. مغز ما که اولویت و اهمیت را فقط به زنده بودن می‌دهد برایش معنا ندارد که برای درس خواندن وقت بگذارید. با این حساب درس خواندن را یک عمل دردناک می‌داند که قرار است انرژی مصرف کند و بقا را به خطر بیندازد. این عمل دردآور هر طور شده بایستی متوقف شود و از همین رو مورد حمله مغز با انواع احساسات مثبت و منفی قرار می‌گیرد.
با این توضیحات، عملگرایی برای اجرای برنامه کنکور یک درد برای مغز است و پیشنهاد دهندگان انگیزشی (واژه بهتر هیجانی می‌باشد)، چه بدانند و چه ندانند به دنبال ارائه راهکاری برای کاهش این درد هستند.
در واقع آن‌ها می‌خواهند درد درس خواندن را در روکش خوشمزه‌ای پیچیده و به خورد مغز بدهند و توقع دارند که مغز هم این خوردنی به ظاهر خوشمزه را بخورد و متوجه درد آن نباشد که این امر نشدنی است.
برای همین، یکی دو روز اولی که افکار و انرژی مثبت دارید و به روشی تازه این انرژی را ایجاد کرده‌اید می‌توانید بهتر درس بخوانید چون مغز هنوز با این شیوه آشنا نشده و خوراکی خوشمزه را می‌خورد ولی بعد از یکی دو روز، به راحتی کلک را متوجه می‌شود و آن را نمی‌پذیرد و این می‌شود که بعد از چند روز به حالتی مثل یا بدتر از قبل می‌رسیم.
آنگاه سخنران یا نویسنده انگیزشی بعدی به دنبال راهکار دیگری می‌گردد و آن را توصیه می‌کند. ما راهکار تازه را اجرا می‌کنیم و یکی دو روزی این ظاهر خوشمزه را به خورد مغز می‌دهیم و دوباره خنثی می‌شود.
این کار ما دقیقاً مثل کاری بود که مادرمان موقع خوردن قرص با ما انجام می‌داد. مثلاً قرص را در آب حل می‌کرد تا دیده نشود. آب را می‌خوردیم ولی تلخی قرص در آخرش حس می‌شد. دفعه بعدی که لیوان آب را به ما می‌دادند آن را نمی‌خوردیم چون متوجه نقشه شده بودیم.
ما به تعداد بی نهایت راه‌حل برای بالا نگاه داشتن افکار مثبت نداریم. تمام راه‌حل‌های موجود را که تست کنید بعد از چند هفته دوباره به شرایطی می‌رسید که همه‌چیز صفر است.
به سؤال برگردیم. چرا انرژی مثبت از بین می‌رود؟ چون ما می‌خواهیم از انرژی مثبت به عنوان یه ظاهر خوشمزه برای پوشاندن درد عملگرایی کمک بگیریم ولی مغزمان به زودی متوجه آن شده و فرایند خنثی‌سازی را اجرا می‌نماید.
حالا چرا انرژی منفی تا این حد دائمی است؟ چون اکثرمان بین عملگرایی کردن و داشتن انرژی مثبت پیوند زده‌ایم. پس مغزمان از عکس نقیض استفاده کرده و با منفی نگاه داشتن وضعیت، تلاش می‌کند جلوی عملگرایی را بگیرد. اگر ما هم مثل مغزمان که به انرژی مثبت اهمیت نمی‌دهد، به انرژی منفی اهمیت ندهیم می‌توانیم عملگرایی را جلو ببریم.
4- اگر می‌خواهید پیشرفت تحصیلی داشته باشید، راه‌حلش در تحمل درد عملگرایی است. دنبال روش یا روش‌هایی برای عقب انداختن درد درس خواندن نباشید. دردش را از ابتدای بیداری تحمل کنید و به مغزتان هم حق بدهید که انرژی و افکار منفی تولید کند تا جلوی عملگرایی را بگیرد ولی قرار نیست با او درگیر شوید. او کارش را می‌کند شما هم درد عملگرایی را تحمل کرده و ادامه دهید تا پیشرفت حاصل شود. موفق‌ترین باشید.

سلام ببخشید چند سوال برام پیش اومده: 1- ریشه رغبت ها در انسان چیست؟ 2- اگر کسی در مسیر رغبت های اصیل خودش گام برداره، مغز حیوانی مخالفتی نشون می ده؟ 3- کلا مغز حیوانی سد راه هر نوع تلاشی می شه؟ خواه تلاش و انجام کارای دوست نداشتنی خواه تلاش برای کارهای مورد علاقه؟
4- علت این همه پالس منفی از جانب مغز این نیست که کنکور سیستمی مریضه که برای آداپته شدن با آن باید این همه کلنجار و فشار روانی رو تجربه کرد؟ همه جای دنیا برای کسب موفقیت تحصیلی باید اینقدر با مغز روانی کشتی گرفت؟

رضا جدیدی پاسخ داد:

سلام وقت بخیر و نیکی. پاسخ پرسش‌های شما را به ترتیب شماره گذاری می‌دهم:
1- رغبت واژه مبهمی است و به جای آن از واژه «کار انسانی» و «کار غیرانسانی» استفاده می‌کنم. اگر آنچه برای شما رغبت ایجاد کرده و زیر مجموعه یک فعالیت دراز مدت و هدفمند است که همراه با صرف انرژی زیاد است آنگاه به آن «کار انسانی» می گوییم که ریشه‌اش نیازهای انسانی است ولی اگر آنچه برای شما رغبت ایجاد کرده یک فعالیت احساسی و لذت بخش و با صرف انرژی کم است آنگاه به آن «کار غیر انسانی» می گوییم و ریشه‌اش در مغز حیوانی و تمایل به حسی زندگی کردن و حفظ بقا و ذخیره انرژی است.
2- اگر «کار انسانی» باشد قطعاً با مخالفت مغز حیوانی رو به رو می‌شوید و در غیر اینصورت، یعنی اگر «کار غیرانسانی» باشد آنگاه با تشویق مغز حیوانی همراه خواهد بود.
3- مغز حیوانی فقط بقا (زنده ماندن با هر کیفیتی) را درک می‌کند بنابراین هرگونه تلاشی که به صورت مستقیم به بقا کمک کند، قطعاً با موافقت مغز حیوانی همراه است.
4- علت مخالفت‌های مغز حیوانی ارتباطی با کنکور ندارد. آخرین پژوهش ژنتیکی که با نمونه گیری از کل دنیا انجام شده، نشان می‌دهد که همه ما انسان‌های کره زمین از نسل انسان خرمند هستیم و با وجود تفاوت در سایز قد، رنگ پوست، سایز چشم و… ولی جد مشترک داریم. اساس کار کردن مغز ما کاملاً مشابه هم است و هرکجای دنیا که باشید درس خواندن با مخالفت مغز حیوانی رو به رو است.
مثلاً یکی از افرادی که افتخار مشاوره ایشان را دارم و در فرانسه زندگی می‌کنند اینطور می گویند که وقتی یک فرانسوی می‌فهمد که دانشجوی پزشکی هستید بلافاصله چشم‌هایش گِرد می‌شود که چطور حاضر شدی این سختی را به جان بخری و وارد رشته پزشکی شوی؟ بنابراین زحمت کشیدن و کار کردن برای ما انسان‌ها عادی نیست.
اگر اینطور بود که موفقیت یک ویژگی مطلوب حساب نمی‌شد چون مغز ما به طور اتوماتیک مثل گرسنگی و تشنگی آن را طلب می‌کرد و الان همگی موفق بودیم. مغز حیوانی ما در هر کشور دنیا و در هر سیستمی که باشد قطعاً مخالف مصرف انرژی است. البته این نکته را تاکید می‌کنم که تفاوت کشورها می‌تواند منجر به تفاوت فرهنگ‌ها شود و تفاوت فرهنگ‌ها می‌تواند عامل مثبت یا منفی برای مخالفت با مغز حیوانی باشد.
مثلاً فرهنگی که بین ما ایرانی‌ها هست که ما را وابسته به حرف مردم می‌کند و تا حدود زیادی نگرانی از قضاوت بقیه داریم و… مسلماً دامنه احساسی بیشتری توسط مغز حیوانی تولید می‌شود و اینجاست که فرهنگی که در آن رشد کرده‌ایم به کمک مغز حیوانی می‌آید تا بیشتر به ما فشار وارد کند. موفق‌ترین باشید.